Η απάντηση μας ως πατριωτική κίνηση Καβάλας, για τις δηλώσεις του δημάρχου Καβάλας όπου αναφέρεται συχνά η ολότελα λανθασμένη αντίληψη ότι η Ελληνική Επανάσταση του 1821 επιβίωσε μόνο από τη βοήθεια των ευρωπαϊκών δυνάμεων στη ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827.
Κατ’ αρχάς, να σημειωθεί ότι οι οθωμανικές δυνάμεις ήδη από το 1823 αδυνατούσαν να πραγματοποιήσουν αξιόλογες επιχειρήσεις ενώ είχαν ηττηθεί στην Πελοποννήσο και ήταν σε δυσχερή θέση στη Στερεά Ελλάδα. Είχαν υποστεί φρικτές απώλειες στον Μοριά, στη Στερεά, στη Μακεδονία και δη στο Αιγαίο – ο ελληνικός στόλος παρέμεινε αήττητος κατά τη διάρκεια της Επανάστασης.
Πάρα τις επάρατες εμφύλιες διαμάχες ο Μαχμούτ Β’ γνώριζε ότι το παιχνίδι ήταν χαμένο και έτσι κάλεσε σε βοήθεια την – θεωρητικά μόνο υποτελή της – Αίγυπτο.(Ιμπραήμ γιος του Μεχμέτ Αλί όπου η Καβάλα προσκυνά με έφιππο άγαλμα στην πόλη μας μιας και ο γιος του κατέσφαξε την Πελοπόνησσο τέτοια τιμή. )
Έτσι η Ελλάδα ενώ είχε φέρει σε τέλμα κάθε τουρκική προσπάθεια είχε να αντιμετωπίσει και μια ακόμα πιο ισχυρή δύναμη, αυτή του ανώτερου τακτικά και από κάθε άποψη αιγυπτιακού στρατού. Η βοήθεια που δέχθηκε η Οθωμανική αυτοκρατορία κατά το 1824-1828 από την Αίγυπτο σε έμψυχο και μη υλικό δεν είναι σε καμία περίπτωση συγκρίσιμη και πολλές φορές ανώτερη από τη ναυμαχία του Ναβαρίνου και τη μετέπειτα επικουρική βοήθεια του Μαιζόν. Ακόμη κι αυτή υπέστη τρομερές απώλειες (Κλεισοβα, Μεσολόγγι, Μανιάκι, Διρό, Μύλους, Βέργα κλπ) και δεν κατάφερε ποτέ να επικρατήσει στην ανατολική Πελοποννήσο και τη Μάνη.
Το ίδιο διάστημα οι Οθωμανοί είχαν μια αποτυχία πλησίον της Αμφισσας (1824) και μια ολοκληρωτική σφαγή στην Αραχωβα (1826). Οι δοκιμαζομενοι Έλληνες στην Ακρόπολη είδαν τους Τούρκους να προσθέτουν μια ακόμη πανωλεθρια στο Κερατσίνι, αλλά ο θάνατος του Καραϊσκάκη οδήγησε στη εφιαλτική ήττα του Αναλατου, μια ακόμη «βοήθεια» των συμμάχων όταν ο παντελώς ασχέτως με τις πολεμικές τακτικές Βρετανός αρχιστράτηγος Τόμας Κόχραν επέμενε στις κατά μέτωπο επιθέσεις..
Συμπερασματικα, οι Έλληνες νίκησαν μόνοι τους Οθωμανούς και προκάλεσαν τεράστια φθορά στις αιγυπτιακές δυνάμεις, πνέοντας όμως πράγματι πλέον τα λοίσθια το 1827.
Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της βοήθειας που παρείχε ο Ιμπραήμ, με τη λήξη σχεδόν της ελληνικής Επανάστασης (1831-1833), ο τελευταίος επιτέθηκε στους Τούρκους, προέλασε στη Συρία, συνέχισε ως το Ικόνιο βαθιά μέσα στην τουρκική επικράτεια όπου και συνέτριψε τους Οθωμανούς. Αυτοί σώθηκαν μόνο και μόνο από την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων.
Ακολουθεί απόσπασμα του Ηλία Αναγνωστακη.
Οι Τούρκοι σε όλα τα μέτωπα, της Μολδοβλαχίας συμπεριλαμβανομένης, στο διαστημα 1821-27 έχασαν περί τους 130.000 άνδρες, ανάμεσά τους 20.000 Αλβανοί, ενώ τα συμμαχικά Αιγυπτιακα στρατεύματα του Ιμπραημ άλλες 14.000 άνδρες στο διάστημα 1824-28.
Οι Έλληνες έχασαν περί τους 30.000 μάχιμους ( ανάμεσα τους γύρω στους 500 Φιλέλληνες) ενώ οι Έλληνες άμαχοι νεκροί ξεπέρασαν τις 80.000 ( Χίος 26.000 νεκροί, Κρήτη 20.000, Ψαρα 9.000, Ναουσα 6.000, Μεσολόγγι 5.000, Αιτωλικό 200, Θεσσαλονικη/ Χαλκιδική 3.000, Κάσος 4.000, Πελοπόννησος ( Δράμαλης/ Ιμπραήμ) περί τις 5-6.000, Σαμοθράκη 1.000, ενώ έκτακτες σφαγές έγιναν στην Κων/πόλη (1.500-2.000, Σμύρνη (1.000) και Κύπρο (500-1.000) ενώ εκτελέστηκαν ο Πατριάρχης, 36 Μητροπολίτες και πλέον των 3.000 ιερέων.
Το ότι το 20% λοιπόν του φρικτά ελαττωμενου (2-2,5 εκατομμύρια από τις σφαγές, εξισλαμισμους, παιδομαζωματα) Ελληνισμού έφερε σε τόσο δύσκολη θέση μια παρηκμασμένη μεν, ακόμα πανίσχυρη δε, Αυτοκρατορία 30.000.000 κατοίκων με ακενωτους πόρους έμψυχου και άψυχου δυναμικού και την ακόμα πιο ισχυρή στρατιωτικά Αίγυπτο είναι αν μη τι άλλο, επος.
