Χαμογελαστό κορίτσι, αγαπημένη μας Μαρία Φραντζεσκάκη, μας λείπεις πολύ.
Ήταν 21 Σεπτεμβρίου 2021, πριν έναν ακριβώς χρόνο που σταμάτησαν όλα. Εσύ, αγαπημένη μας Μαρία Φραντζεσκάκη έδινες τη μάχη της ζωής σου με τον Κορωνοϊό, στην εντατική του 424 Στρατιωτικού νοσοκομείου Θεσσαλονίκης κι εγώ στη δική μου μάχη νοσηλευόμενος στην Νευροχειρουργική του Κρατικού Νίκαιας, την μέρα αυτή περίμενα την χειρουργική επέμβαση στο κεφάλι για την αφαίρεση της υπόφυσης.
Το πρωί της ίδιας μέρας χτύπησε το τηλέφωνο μου. Η δυσάρεστη είδηση έσκασε σαν βόμβα. «Η καρδιά της Μαρίας δεν άντεξε» μου είπε η τρεμάμενη φωνή κοινού μας φίλου. Παρέμεινα παγωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου, όλα έγιναν μαύρα, σαν να δέχθηκα μία μαχαιριά στην καρδιά, σαν να σταμάτησε ο χρόνος και χιλιάδες εικόνες περνούσαν από το μυαλό μου. Σκέψεις, φωτογραφίες, συναισθήματα, στιγμές, έγιναν ένα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αλλά ακόμη δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έφυγες. Γινόσουν ένας Άγγελος, όπως ένας Άγγελος ήσουν σε όλη σου τη ζωή.
Ένας Άγγελος που διαρκώς πάλευες και έδινες την ψυχή σου για τους άλλους, με την παλληκαριά σου, την μοναδικότητα του χαρακτήρα σου, την ανεπανάληπτη αγάπη που απλόχερα έδινες . Τι να πρωτοθυμηθώ άραγε και που να πρωτοπάει νους μου. Στην μοναδική σου οικογένεια, στον αγαπημένο μας Μανόλη, στους κοινούς μας αγώνες, στις μάχες που δίναμε στο δημοτικό συμβούλιο Καβάλας, στην καθημερινότητα μας, ο ένας απέναντι από τον άλλον στο γραφείο του Υπουργού μας, στα πειράγματα μας, στις χαρές αλλά και τις απογοητεύσεις μας.
Σήμερα έναν χρόνο μετά όλα είναι διαφορετικά, όλα είναι χωρίς εσένα. Σε πολλά πράγματα υπάρχουν πολλά κενά και η ζωή όλων εκείνων που σε ζήσαμε από κοντά έγινε διαφορετική. Κυρίως πιο άχαρη, πιο μελανή, περισσότερο απογοητευτική και τίποτε δεν είναι, το ίδιο. Σήμερα, ένα χρόνο μετά το κενό που άφησες είναι τεράστιο. Κανένας από όλους εμάς που ήμασταν πολύ κοντά σου, στη δουλειά μαζί ακόμη δεν μπορεί να το χωνέψει, δεν μπορεί να διανοηθεί πόσο άδικα, πόσο πρόωρα έφυγες.
Πόσο ξαφνικά έφυγες από κοντά μας και τους ανθρώπους της οικογένειας σου. Όμως πάντα θα είσαι κοντά μας, πάντα θα καλαμπουρίζουμε και ο ένας θα πειράζει τον άλλον. Είσαι διαρκώς δίπλα μας Μαρία μας θα είσαι και όλοι μαζί, χέρι-χέρι θα συνεχίσουμε να δίνουμε μάχες για να ολοκληρώσουμε ότι αφήσαμε στη μέση.
Χαμογελαστό κορίτσι, αγαπημένη μας Μαρία Φραντζεσκάκη μας λείπεις πολύ. Τέτοια δύναμη ψυχής σπάνια βρίσκεις σε άνθρωπο…
Πέτρος Πετρόπουλος
