Το κόµµα που κυριάρχησε την περίοδο των µνηµονίων σε πολύ λίγο θα µας θυµίζει το παρελθόν του αποκλειστικά και µόνο µέσα από τις σελίδες της Iστορίας
Τα όσα διαδραµατίζονται τις τελευταίες ηµέρες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν, εκτός από µπόλικο γέλιο, και έντονο προβληµατισµό στα ιστορικά στελέχη του κόµµατος.
Ολα άρχισαν µετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του κόµµατος, η οποία, µε τη σειρά της, δροµολόγησε σειρά από άλλα γεγονότα. Αυτή τη στιγµή ο ΣΥΡΙΖΑ µοιάζει µε καζάνι που βράζει, έτοιµο να εκραγεί. Τα ιστορικά στελέχη παρακολουθούν αποσβολωµένα το θέατρο του (σχεδόν) απόλυτου παραλογισµού που παίζεται εδώ και κάτι µέρες στο σανίδι της Κουµουνδούρου. Ο κίνδυνος της διάσπασης και, κατ’ επέκταση, της διάλυσης είναι κάτι περισσότερο από ορατός. Οι οµπρέλες, τα καπέλα και δεν ξέρω ποιοι άλλοι που ηγούνται τάσεων, βρίσκονται ήδη στην πόρτα της εξόδου, αφού αδυνατούν να συνυπάρξουν µε το πολιτικά κωµικό, που πλέον έχει αρχίσει να προβληµατίζει ακόµα και αυτούς που έµµεσα ή άµεσα το ενθάρρυναν.
Μετά το 2015 ενεργοποιείται και πάλι το DNA της διάσπασης, που, ως γνωστόν, είναι συνώνυµο του ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι ένα κόµµα που έκανε καριέρα στις διασπάσεις παρέµεινε ενωµένο επί επτά συναπτά έτη οφείλεται, πρώτον, στον χαρισµατικό (κατά κοινή παραδοχή) Τσίπρα και, δεύτερον, στη συνεκτικότητα που προσέδωσε η δύναµη της εξουσίας. Αν και αριστεροί µε το «καληµέρα» γοητεύτηκαν από τις υπουργικές καρέκλες, τις συνοδείες και φυσικά τις ατελείωτες δουλειές. Παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις, ουδείς τόλµησε να αµφισβητήσει το µεγαλείο του τότε πρωθυπουργού. Απεναντίας, πέρασαν σε δεύτερη µοίρα και οι ιδεολογίες και οι διαφορετικές προσεγγίσεις. Ολα, µα όλα ξεχάστηκαν στον βωµό της καρέκλας. Και επανήλθαν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κάτω βόλτα και άρχισε να φλερτάρει ξανά µε την πολιτική περιθωριοποίηση.
Αυτό που δεν κατάλαβε πρωτίστως ο Τσίπρας είναι ότι το πολιτικό προϊόν που σε µια ασταθή πολιτικά και κοινωνικά περίοδο έγινε µέχρι και κυβέρνηση, µετά το πέρας των µνηµονίων, µοιάζει ληγµένο. Η ρητορική του «αντί» δεν έχει καµία πλέον ωφέλεια και για κανέναν. Τα πολιτικά καραγκιοζιλίκια του Πολάκη έχουν ακροατές και αναγνώστες στον ανώνυµο κόσµο των social media. Ο κανονικός κόσµος επιζητά προτάσεις και λύσεις στα πολλά και σωρευµένα προβλήµατά του. Ο αρνητισµός δεν τον αφορά.
Η εκλογή Κασσελάκη απλώς ήρθε να επιταχύνει το ΤΕΛΟΣ ενός κόµµατος που ουσιαστικά δεν έχει λόγο ύπαρξης, το οποίο από κόµµα διαµαρτυρίας έχει µετατραπεί σε κόµµα… απόλυτης επικοινωνίας. Γι’ αυτό και η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ όχι µόνο δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά, απεναντίας, είναι κάτι αναµενόµενο. Είναι αυτό που περιµένουν οι πάντες, είτε βρίσκονται εντός είτε εκτός κόµµατος. Η παρουσία του νέου προέδρου λειτουργεί ως επιταχυντής εξελίξεων, φέρνοντας ακόµα πιο κοντά το ΤΕΛΟΣ. Οσοι, λοιπόν, πίστεψαν ότι η ελπίδα είναι ο Κασσελάκης απλώς βρίσκονται αντιµέτωποι µε την πραγµατικότητα που οι ίδιοι δηµιούργησαν. Μάλιστα, όταν τα γεγονότα αναπτύσσουν τη δική τους δυναµική στην πολιτική, ενίοτε ξεπερνούν κατά πολύ και τις πιο large εκτιµήσεις όσων ειδικεύονται στην ανάλυσή τους. Το κόµµα που κυριάρχησε την περίοδο των µνηµονίων σε πολύ λίγο θα µας θυµίζει το παρελθόν του αποκλειστικά και µόνο µέσα από τις σελίδες της Ιστορίας.
Και αυτό γιατί όσοι ηγήθηκαν του ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν, και δυστυχώς εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι µπορούν να κοροϊδεύουν για πολύ τους πολλούς.
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 21/10
