Η αγαθή μερίδα
Χαρά και αγαλλίαση πλημμυρίζει τη ψυχή μας, καθώς η Εκκλησία μας εορτάζει το γεγονός της Κοιμήσεως και της εις ουρανούς μεταστάσεως, της Υπεραγίας Θεοτόκου. Της γυναίκας εκείνης που, η ζωή της, ο τρόπος που μεγάλωσε μέσα στο Ναό, να ποτίζει με τα ιερά γράμματα και με τη προσευχή την ψυχή της, καλλιεργώντας έτσι τη πίστη και την αφοσίωσή της προς το Θεό και θεμελιώνοντας την ακλόνητη και απερίσπαστη αγάπη της προς Εκείνον, διακρίθηκε μέσα στο κόσμο ως «μερίδα αγαθή» και αξιώθηκε να γίνει «Θεού δοχείον», συμμετέχοντας με αυτό τον τρόπο ενεργά στο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου και κερδίζοντας εν τέλει, μια θέση δίπλα Του, στην Ουράνια Βασιλεία Του.
Και αυτό το αίσθημα της χαράς αλλά και της ελπίδος, έρχεται ο ευαγγελιστής Λουκάς, μέσα από την περικοπή του ευαγγελίου που διαβάζεται στη Θεία Λειτουργία, να μας το ενισχύσει.
Μαρτυρεί λοιπόν ο ευαγγελιστής Λουκάς πως ο Χριστός, φιλοξενείται στο σπίτι δυο αδελφών, της Μάρθας και της Μαρίας. Κι ενώ η Μαρία έχει καθίσει κοντά στα πόδια του Ιησού και ακούει με μεγάλη προσοχή τα όσα Εκείνος λέγει, η Μάρθα, «περιεσπάτο» δηλαδή, στρέφει την προσοχή και το ενδιαφέρον της στο να διακονήσει το Χριστό. Ουσιαστικά, μας λέγει ο ευαγγελιστής ότι η Μάρθα, από όσα έχει πει ο Κύριος όση ώρα βρίσκεται εκεί μαζί τους, δεν έχει ακούσει σχεδόν τίποτα! Διότι ασχολείται, με το να Τον περιποιηθεί, ως φιλοξενούμενο στο σπίτι της. Καλή και αγαθή η διάθεση και η πράξη της. Όχι όμως, σωτήρια, όπως φανερώνεται μέσα από το λόγο Του, απευθυνόμενος στη διαμαρτυρία της Μάρθας για την αδιαφορία της αδελφής της, καθώς της λέει πως «ενός δε εστί χρεία».
Αντίθετα η Μαρία, διάλεξε την αγαθή μερίδα, προτίμησε να σταθεί μπροστά στα πόδια του Ιησού και με απόλυτη προσοχή ν’ ακούσει όλα εκείνα τα οποία προκαλούν το δέος αλλά και την γαλήνη στη ψυχή της. Η πράξη της Μάρθας, η διακονία, η φροντίδα, η διάθεση της προσφοράς προς τον άλλον, είναι πράξεις καλές και οπωσδήποτε αρεστές στο Θεό. Της Μαρίας όμως, η προσοχή που επιδεικνύει στα όσα ο Κύριος λέει εκείνη τη στιγμή, η φροντίδα της ψυχής της, είναι πράξη σωτήρια για την ίδια. Κάθεται όσο πιο κοντά Του μπορεί και απορροφά τα λόγια Του, όπως η άνυδρη γη απορροφά το νερό σε περιόδους καύσωνα, καθιστώντας τη ψυχή της εύφορο χωράφι το οποίο θα αποδώσει στον κατάλληλο χρόνο, καρπούς αρετής. Τίποτα δεν αποσπά την προσοχή της από Εκείνον. Καμιά φροντίδα, καμιά μέριμνα. Θέλει να «εκμεταλλευτεί» τη παρουσία του Χριστού στο σπίτι της και να αξιοποιήσει προς όφελος της, το χρόνο που θα περάσει μαζί Του, ώστε να αξιωθεί κι αυτή μιας επιβράβευσης, ενός μακαρισμού, που ακούγεται ευθύς αμέσως.
«Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας» και το παραδέχεται ο Χριστός πως η γυναίκα που τον έφερε στο κόσμο και τον γαλούχησε είναι ήδη μακαρία, έχει ήδη κερδίσει την αιώνια χαρά και την απόλαυση των αγαθών της Βασιλείας του Θεού, αφού η ίδια άκουσε αλλά κυρίως έζησε από παιδί το λόγο του Θεού, ως αφιερωμένη από τους γονείς της σε Εκείνον, κατοικούσα μέσα στο Ναό του Σολομώντα, ενώ τελειώνει το λόγο Του λέγοντας πως: «μακάριοι πάντες οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν».
Οδοδείκτης λοιπόν, ο λόγος του Κυρίου για τον άνθρωπο, κάθε εποχής, που αναζητά την γαλήνη και την ανάπαυση της ψυχής του. Για εκείνον, που δεν αδιαφορεί βέβαια για τις βιοτικές μέριμνες, αλλά και δεν «περισπάται» μόνο σε αυτές. Ευτυχισμένος θα ζει «εις τους αιώνας των αιώνων» κάθε άνθρωπος, που όχι μόνο θα στρέψει την απόλυτη προσοχή του προς το Θεό και θα ακούσει το λόγο Του, αλλά ως συνέχεια θα τον φυλάξει, ως θησαυρό, μέσα στο θησαυροφυλάκιο της ψυχής του, ώστε να βρει εφαρμογή και ο λόγος που αλλού είπε ο Κύριος: «όπου είναι ο θησαυρός εκεί είναι και η καρδιά σας».
Επομένως, όταν η καρδιά του ανθρώπου είναι αφιερωμένη στο λόγο του Κυρίου κι όταν ο λόγος αυτός είναι ο ρυθμιστής της ζωής του, τότε ο άνθρωπος αυτός, επάξια μπαίνει «εις την χαράν του Κυρίου του», κερδίζει μια θέση δίπλα Του, γεύεται των δωρεών του Αγίου Πνεύματος ως δίκαιος κληρονόμος της Βασιλείας του Θεού.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
Πρεσβ. Παναγιώτης Τσακίρης.-
