ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ
κ.κ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ
ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΣΧΑ
Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
«Τότε που έδυσε στον τάφο o πριν από τον ήλιο Ήλιος, έτρεξαν να τον προλάβουν τα χαράματα και σαν το φως της ημέρας τον εγύρευαν γυναίκες Μυροφόρες και μεταξύ τους έλεγαν. Ας πάμε, φίλες, με αρώματα απαλά να αλείψωμε σώμα που φέρνει την ζωή και ευρίσκεται θαμμένο, σάρκα που στον πεσμένο Αδάμ προσφέρει ανάσταση, και τώρα ευρίσκεται στο μνήμα. Ας πάμε, ας τρέξωμε και εμείς όπως οι μάγοι, και ας προσκυνήσωμε και ας προσφέρωμε ως δώρα τα μύρα, σε αυτόν που δεν φέρει σπάργανα, αλλά είναι τυλιγμένος με σεντόνι. Και ας κλάψωμε και ας κράξωμε. Κύριε αναστήσου, συ που δίνεις στους πεσμένους την Ανάσταση».
Είναι γεγονός ότι με τον θαυμάσιο αυτό ύμνο του αγίου Ρωμανού του Μελωδού, η ψυχή κάθε ορθοδόξου χριστιανού μεταφέρεται νοερώς εκεί στα πανάγια προσκυνήματα των Ιεροσολύμων, εκεί που όλοι οι ευλαβείς προσκυνητές αγκαλιάζουν περιπαθώς τον Πανάγιο και Ζωοδόχο Τάφο του Χριστού μας, εκεί που ο αδύναμος και χοϊκός άνθρωπος αισθάνεται τόσο μικρός και αδύναμος να αντιμετωπίσῃ και να κατανοήσῃ το μέγεθος της εκ νεκρών Αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Έτσι και τότε εκείνα τα πρωτοφανή ξημερώματα για την Ιουδαία το 33 μ.Χ. ταπεινές προσκυνήτριες οι ηρωϊκές και άγιες Μυροφόρες γυναίκες, που αψήφησαν τον κίνδυνο της συλλήψεώς των, εβάδισαν τον δρόμο για τον Τάφο, σιωπηλές, σκεπτικές και φοβισμένες. Ήδη προχθές είχαν βαδίσει τον δρόμο προς τον Γολγοθά, στριμωγμένες από τον όχλο και συνοδεύοντας τον Σταυροφόρο Ιησού και Κύριό τους. Προχθές, φωνές, ύβρεις, βλασφημίες, ξυλοδαρμοί, πραιτώρια, στρατιώτες, συνέδρια, προδοσίες, αχαριστίες, ειρωνίες, γέλια, ταπεινώσεις, φραγγέλια, αγκάθια, Πιλάτος, Γραμματείς, Φαρισαίοι, Βαραββάς, Ιούδας, Πέτρος, Σταυρός, καρφιά, ξύδι και χολή, δάκρυα, αίματα και πόνος, πολύς πόνος. Σήμερα, όμως, αισθανόσουν μία απόλυτη ησυχία, μία γαλήνη πρωϊνή, μία σιωπή, πολύ σιωπή, καθώς οι μυροφόρες σαν αραχνοΰφαντες σκιές περπατούσαν μέσα στην πρωϊνή δροσιά, και τα τιτιβίσματα των πουλιών που μόλις ξυπνούσαν. Μαζύ, και οι σκέψεις και τα αρώματα, και ο προβληματισμός και τα βήματα τα βεβιασμένα για να φθάσουν στον Τάφο της ζωής τους. Και έτρεξαν και έφθασαν. Και τώρα πια όλες μπροστά στην αλήθεια, στον ίδιο τον Αναστημένο Χριστό που είναι η Αλήθεια, η μοναδική ουράνια αλήθεια. Μπροστά στον άδειο Τάφο, στα ακουμπισμένα σάβανα και στον ριγμένο λίθο παραπέρα. Εκεί μπροστά, στην μοναδική αυτή στιγμή για την ανθρωπότητα, αυτές οι γυναίκες, οι μυροφόρες, άκουσαν για πρώτη φορά το χαρμόσυνο μήνυμα από τους ουρανίους αγγέλους : «Σεις, μη φοβάσθε! Γνωρίζω ποιόν γυρεύετε, τον Ιησού, τον Εσταυρωμένο. Δεν είναι εδώ, αναστήθηκε, όπως το είπε! Ελάτε να δήτε το μέρος όπου βρισκόταν το σώμα του Κυρίου». «Τί ζητείτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Δεν είναι εδώ, αναστήθηκε! Θυμηθήτε τί σας είχε πει, όταν ακόμα ήταν στην Γαλιλαία. Σας είπε ότι ο Υιός του ανθρώπου πρέπει να παραδοθή στα χέρια των εχθρών του Θεού, να σταυρωθή και την τρίτη ημέρα να αναστηθή». Και αμέσως μετά, έτρεξαν οι γυναίκες, έτρεξαν προς τους φοβισμένους μαθητές, για να τους μεταφέρουν το πρώτο εκείνο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Και εκείνος ο φόβος μετετράπη στην ζωντανή χαρά της Αναστάσεως. Και έρχεται γι΄ αυτό το σημαντικό θέμα της ανθρωπίνης ζωής και σωτηρίας να αναφωνήση ο άγιος Απόστολος Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του: «Αν όμως κηρύττομε ότι ὁ Χριστός έχει αναστηθή πώς μερικοί ανάμεσά σας ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών; Αν δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, τότε ούτε ο Χριστός έχει αναστηθή. Και αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθή, τότε το κήρυγμά μας είναι χωρίς νόημα, το ίδιο και η πίστη σας». Παρ΄ όλες λοιπόν τις αμφιβολίες για την Ανάσταση του Χριστού, η χριστιανική πίστη για 2.020 χρόνια αποτελεί το βασικό μήνυμα της αγάπης, της χαράς, της ειρήνης και της ελπίδος για ολόκληρη την ανθρωπότητα, χαρίσματα τα οποία μας εχάρισε ο αναστημένος Χριστός μας.
Είναι αλήθεια ότι από τότε μέχρι τώρα, μέχρι τις δυσκολεμένες εποχές μας, αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού μας, του Θεανθρώπου Υιού και Λόγου του Θεού, αποτελεί τον νικητήριο παιάνα όλου του χριστιανικού κόσμου. Και μαζί με τον ύμνο αυτό πάλλεται κάθε ανθρωπίνη ύπαρξη που πιστεύει στον σταυρωθέντα, παθόντα, ταφέντα καὶ αναστάντα Κύριο για εμάς και για την σωτηρία μας. Γι΄ αυτόν τον λόγο και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός φωνάζει πανηγυρικά : «Ας πλησιάσωμε, κρατώντας στα χέρια μας λαμπάδες, τον Χριστό, ο οποίος εξέρχεται από τον τάφο ως Νυμφίος, και μαζύ με τα τάγματα των ουρανίων αγγέλων, που αγαπούν τις εορτές, ας εορτάσωμε το Πάσχα του Θεού, το οποίο έφερε την σωτηρία μας».
Γι΄ αυτό τον κενό Τάφο της ζωής γράφει σε μία από τις ομιλίες του ο άγιος και μέγας Φώτιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως : «Ω τάφε κένωση τάφων αιωνίων, ω πλήρωση των ουρανίων σκηνών. Ω τάφε από τον οποίο εβλάστησε η νέκρωση της αμαρτίας μου και εξήνθησε η χαρά της απολυτρώσεως. Ω τάφε, μέσα στον οποίο θάπτεται η καταδίκη των παραπτωμάτων μου, και αναδύθηκε η δικαίωση της σωτηρίας μου, με την οποία καθαρίσθηκα από την ρυτίδα της φθοράς και στολίζομαι με την ελπίδα της αφθαρσίας, και με το νέο μυστήριο διαλύθηκε το θνητό της φύσεώς μου και αναπλάσθηκε το αξίωμα της αθανασίας. Ω τάφε, που χάρη σε σένα καταβαραθρώθηκε το κράτος των δαιμόνων και ανυψώθηκε το φρόνημα των ανθρώπων, που χάρη σε σένα νεκρώθηκε το δυσσεβές δόγμα των εθνικών και κραταιώθηκε ο θείος σεβασμός των πιστών. Ω τάφε, που από τους Ιουδαίους χλευάζεσαι, και από τους αγγέλους δορυφορείσαι, που από κουστωδία στρατιωτών φυλάσσεσαι, και από όλη την κρίση προσκυνείσαι.
Αλλά συ που κατοίκησες στον τάφο και συναριθμήθηκες με τους νεκρούς και που είσαι ο αυτουργός της αναστάσεως για εμάς, συ ο Χριστός ο Θεός μας, αυτό το μεγάλο και πολυπληθές ποίμνιό σου, το οποίο έταξες, δεν γνωρίζω πως, να το ποιμαίνωμε εμείς, σε αυτό γίνε συμποιμένας μας, και οδήγησέ το μαζύ μας σε ζωηφόρα και πνευματικά λιβάδια, απομακρύνοντάς το, σαν από θανατηφόρα μόλυνση, από την αιρετική και σχισματική βοσκή, μέσω της οποίας εισχωρεί χωρίς να γίνεται αντιληπτός και ο ιός του αρχεκάκου δράκοντος, και όλους μαζύ οδήγησέ μας στην αγέλη και την μάνδρα σου.… Γιατί σε σένα καταφεύγομε όλοι και από σένα εξαρτήσαμε όλες τις ελπίδες μας και σε σένα αναπέμπομε την προσκύνηση και την δοξολογία μαζύ και στον άναρχο Πατέρα και το συναιώνιο και ζωαρχικό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. αμήν».
Εορτάζοντας το Πάσχα της ζωής μας, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, γράφει σε ένα θαυμάσιο ποίημά του: «Σήμερα ο μέγας Χριστός από τους νεκρούς που έσμιξε, σηκώθηκε και του θανάτου έσπασε το κεντρί, και τις σκοτεινές πόρτες του αγέλαστου Άδη συνέτριψε, και έδωσε στις ψυχές ελευθερία. Σήμερα αναπηδώντας από το μνήμα, φάνηκε στους θνητούς, που γι΄ αυτούς γεννήθηκε, απέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς, ώστε ξαναγεννημένοι και τον θάνατο ξεφεύγοντας να ανεβούμε μαζύ του καθώς φεύγει από εδώ. Σήμερα ὁ ολόφωτος μέγας χορός των αγγέλων σε περιβάλλει ολόχαρος μέλποντας τον επινίκιο ύμνο. Σήμερα η φωνή μου αντήχησε, τα κλεισμένα από την σιωπή χείλη ελευθερώνοντας, και με έχεις κιθάρα υμνητική. Μέσα μου θυσίασα τον νου μου στον Νου, στον Λόγο τον λόγο. και έπειτα θα θυσιάσω και στο μεγάλο Πνεύμα αν θέλει».
Είναι γεγονός αναντίρρητο αγαπητοί μου αδελφοί, ότι το Πάσχα αυτό είναι όλο ιδικό μας, για να το αγκαλιάσωμε όλοι μαζύ και να το απολαύσωμε μέσα στο θαύμα της σιωπής της αγάπης, μέσα στην ταπείνωση και την μεγάλη απόφαση για την διόρθωση της πορείας μας μέσα στην αγία μας Εκκλησία. Μαζύ με τον πνευματικό μας αγώνα, καλούμεθα να αγωνισθούμε και να συνεργασθούμε με όλους εκείνους που προσπαθούν να κατάπολεμήσουν την μεγάλη αυτή μάστιγα του αιώνος μας, για την υγίεια όλων, για την συνέπεια όλων, για την ελπίδα όλων και για την θυσία του ενός χάριν των πολλών, αλλά και των πολλών χάριν του ενός.
Με εγκάρδιες πατρικές ευχές
και πασχαλινές ευλογίες
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
V Ο ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
