Το ιστορικό μυθιστόρημα του Γιάννη Λασκαράκη «Κυνηγημένοι από την Ιστορία», παρουσίασε το βράδυ της Δευτέρας 27 Ιουνίου, Η Θρακική Εστία Καβάλας, στο Θεατράκι της πλατείας Μεχμέτ Αλή.
Στην εκδήλωση, για το βιβλίο και τον συγγραφέα μίλησαν ο Δήμαρχος Καβάλας, Θόδωρος Μουριάδης, ο βουλευτής Καβάλας Γιάννης Πασχαλίδης, ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Κώστας Λαλένης, και ο ίδιος ο συγγραφέας, Γιάννης Λασκαράκης.
Την εκδήλωση προλόγισε ο πρόεδρος της Θρακικής Εστίας, Νίκος Τσουμπάκης και την συντόνισε ο δημοσιογράφος Κώστας Παπακοσμάς.
Σημειώνεται ότι το βιβλίο επελέγη να συμπεριληφθεί στην έκθεση της Βιβλιοθήκης της Βουλής για την επέτειο των 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή.
Ο Γιάννης Λασκαράκης αναφέρθηκε στα κίνητρα που τον οδήγησαν στην ανάγκη συγγραφής του βιβλίου, στην ταξιδιωτική διαδρομή του στα μέρη που περιγράφει και στα πονήματα ιστορικών και άλλων, καθώς και στην πεντάχρονη εργασία του που απαιτήθηκε μέχρι τις μηχανές του τυπογραφείου και τις προθήκες τα βιβλιοπωλείων.
Στην παρέμβασή του ο δήμαρχος είπε: “Γράφει ο Γιάννης Λασκαράκης: «πρόθεσή μου δεν είναι να διδάξω Ιστορία, αλλά μέσα από την αφήγηση των προγόνων μου να αποκομίσει ο αναγνώστης γνώση για άγνωστες, ενδεχομένως , σε κείνον πτυχές της Ιστορίας και των πρωταγωνιστών της».
Κι όμως, έχω την εντύπωση ότι αν στα σχολεία μας διδασκόταν η Ιστορία με τέτοιον αφηγηματικό τρόπο, πιθανώς δεν θα είχαμε τόσους ανιστόρητους που και σήμερα ακολουθούν ιδεολογικές κατευθύνσεις που στοχεύουν στην επανάληψη λαθών και τραγωδιών.
Ο συγγραφέας φιλοσοφεί πάνω στον ρόλο της Ιστορίας στις ζωές των ανθρώπων και τον ρόλο των ανθρώπων στη γραφή της Ιστορίας.
Όπως λέει, «η Ιστορία χρησιμοποιεί με δόλο τα άτομα και τα πάθη τους, τους ηγέτες και τις φιλοδοξίες τους για να φτάσει στον σκοπό της, αδιαφορώντας για τους πολέμους, τις προσφυγιές, τις τραγωδίες και τους θανάτους που σπέρνει στο διάβα της». Κυνικός; Μάλλον πραγματιστής.
Θέτει το μέσω ενός από τους πρωταγωνιστές του, ένα ερώτημα «εάν είναι δυνατόν να τιθασευτεί ο ρους της Ιστορίας, να αλλάξει η πορεία της ή να πάει κάποιος κόντρα στο ρεύμα της».
Κι απαντά στη συνέχεια, γράφοντας πως «τις αλλαγές δε μπορεί να τις εμποδίσει κανείς. Οι αλλαγές είναι που γυρίζουν τον τροχό της Ιστορίας και γράφουν τις Ιστορίες των ανθρώπων.
Αναρωτιέται «αν ό,τι συμβαίνει είναι γραμμένο να συμβεί, τότε τι χρειαζόμαστε;»
Κι απαντά «χρειάζεστε για να σας χρησιμοποιήσει η Ιστορία, ώστε να φτάσει στον σκοπό της, ενίοτε με δόλο».
Διαβάζοντας τους «Κυνηγημένους από την Ιστορία», αντιλαμβάνεσαι ότι το βιβλίο δείχνει την άλλη όψη του νομίσματος της Ιστορίας, αυτή των «γραμμάτων», γιατί συνήθως αυτοί που την γράφουν μόνο από την πλευρά της «κορώνας» μάς τα λένε.
Και πάμε στο περιεχόμενο:
Ο Λασκαράκης είναι τόσο περιγραφικός γράφοντας για τους τόπους, τις γειτονιές, τους μαχαλάδες και τα πρόσωπα, που ο αναγνώστης συμβιώνει και συγκατοικεί με τους πρωταγωνιστές, και συμπονά τα πάθη και τις τραγωδίες τους
Μας σεργιανάει στα μονοπάτια της Ιστορίας από τη δύση του 19ου αιώνα στην ανατολή του 20ου , μονοπάτια που περνούν μέσα από τα δεινά που πέρασαν Έλληνες και Τούρκοι.
Ο αναγνώστης παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με έναν βιωματικό τρόπο, σα να βρίσκεται δίπλα στους πρωταγωνιστές, ταξιδεύοντας μαζί τους.
Μάλιστα, οι περιγραφές στην Κωνσταντινούπολη σε κάνουν να τριγυρνάς μαζί με τους ανθρώπους του Λασκαράκη, χέρι-χέρι στα σοκάκια και τις αυλές, στα παλάτια και τις αγορές, όπου συναντάς πολύχρωμους ανθρώπους και αφουγκράζεσαι τα συναισθήματα, τα όνειρα, τα οράματα, τις πολιτικές προσεγγίσεις, τις φιλοδοξίες, τους έρωτές τους.
Κι όπως γράφει, «Να θυμάσαι πάντα στις περιπλανήσεις σου η Ιστορία θα είναι συνοδοιπόρος σου. Αυτή θα σου υποδεικνύει όσα πρέπει να δεις, ακόμη κι αυτά που δεν σου φαίνονται σημαντικά ακόμη κι αυτά που με την ασχήμια τους σε απωθούν».
Κλείνοντας να πω πως στο βιβλίο, βεβαίως, γίνεται αναφορά και στην Καβάλα.
Την Καβάλα των Βαλκανικών πολέμων, την Καβάλα της απελευθέρωσης που γιορτάζουμε αυτές τις μέρες, μετά από 109 χρόνια, την Καβάλα των χιλιάδων προσφύγων μετά την Μικρασιατικής Καταστροφής που μνημονεύουμε φέτος μετά από έναν αιώνα.
Ο Λασκαράκης λέει ότι έκανε 5 χρόνια να το γράψει, όμως το βιβλίο του περιέχει τα 78 χρόνια του με ό,τι σημαίνει αυτό για τον τρόπο σκέψης, παράθεσης των γεγονότων και αφήγησης των όσων χάραξαν την μνήμη, την σκέψη, την ιδεολογία του.
Σ ευχαριστούμε Γιάννη Λασκαράκη για τις ώρες που μας έκανες να διανύσουμε μαζί σου ένα σημαντικό κομμάτι της Ιστορίας. Και μια συμβουλή: Όσοι δεν το διάβασαν, πριν το ξεκινήσουν να φροντίσουν να έχουν τον απαιτούμενο χρόνο, γιατί αν το αρχίσουν δεν πρόκειται να το σταματήσουν πριν το τελειώσουν. Το βιβλίο διαβάζεται με μια ανάσα.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γιάννης Λασκαράκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944, μεγάλωσε στην Καβάλα και ζει στην Αλεξανδρούπολη. Εργάστηκε ως τοπογράφος – πολιτικός μηχανικός. Ήταν εκδότης της εφημερίδας “Η ΓΝΩΜΗ” και διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων. Τιμήθηκε με το βραβείο ειρήνης και φιλίας Αμπντί Ιπεκτσί το 1996. Βραβεύτηκε από τον Πρωθυπουργό του Ναγκόρνο Καραμπάχ για την οργάνωση της κινητοποίησης υπέρ της επισκευής και του εξοπλισμού του παιδικού νοσοκομείου της Στεπανακέρτ και της ενίσχυσης του ελληνικού χωριού Μεχμανά (1995). Υπήρξε αντιδήμαρχος Αλεξανδρούπολης και εκπρόσωπος των ελληνικών δήμων στο Γνωμοδοτικό Συμβούλιο της Κομισιόν για τις τοπικές και περιφερειακές αρχές (1988-1991). Διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ (1977-1990). Είναι ιδρυτικό μέλος του σωματείου «Διάζωμα» για την υποστήριξη και ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων και μνημείων.
