γράφει ο
Κώστας Λουκούμης
Μην μείνεις σπίτι το Πάσχα. Πήγαινε στο πατρικό σου στο χωριό. Πήγαινε στο εξοχικό σου. Πάρε τηλέφωνο συγγενείς και φίλους που έχεις να τους δεις από τότε που σε… κλείσανε σπίτι για να σου πουλήσουν το ψέμα του κορωνοϊού να ξεκινήσουν σιγά – σιγά τις προετοιμασίες για το τραπέζι της Κυριακής. Με προσοχή όμως. Μην μας καταλάβει κανείς.
Μην μείνεις σπίτι την Μεγάλη Εβδομάδα. Πήγαινε στην εκκλησία. Να πάρουμε μαζί και την γιαγιά μαζί με τις φίλες της. Ευκαιρία και να ξεσκάσουν. Ραντεβού στο προαύλιο χώρο να ψάλλουμε. Αγνοήστε τις οδηγίες του καθενός που τον έβαλαν να μας πουλήσει το ψέμα του κορωνοϊού, εξάλλου φτιαχτά είναι όλα, είναι κι αυτά τα παπαγαλάκια οι δημοσιογράφοι που τα λένε και τα ξαναλένε.
Μην μείνεις σπίτι στην φυλακή που μας όρισαν για τις υπόλοιπες εβδομάδες. Δες τα νούμερα, κάθε χρόνο τόσοι πεθαίνουν από καρκίνο, από aids, από την εποχική γρίπη. Είδες κανέναν να μας βάζει σε καραντίνα; Πάρε την παρέα και άραξε στον ήλιο τώρα που έχει και καλό καιρό. Αλλά που ‘σαι, στείλε πρώτα το sms μην μας πάρουν και χαμπάρι και πρέπει να πληρώσουμε και το πρόστιμο…
…Και όταν ξεδώσεις απ’ όλα αυτά, έχοντας εκπληρώσει τον αμέτρητο εγωισμό σου, βγάζοντας ασπροπρόσωπο το πληθωρικό σου ταπεραμέντο και επιστρέψεις με το λίθο της καλοπέρασης μοιρασμένο πάνω στους ώμους της κορμοστασιάς σου, τότε σκέψου πώς θα ήταν άραγε αν έμενες στο σπίτι;
..
Μένουμε σπίτι. Όλο και περισσότερο. Ελεύθεροι Πολιορκημένοι σε έναν ακήρυχτο πόλεμο, από έναν αόρατο εχθρό. Εγκλωβισμένοι σε έναν ακόμα αδιάγνωστο κίνδυνο. Περιμένοντας την επιστήμη να μας σώσει.
Μένουμε σπίτι κι αποφασίζουμε. Αποφασίζουμε για τη ζωή μας σε μία φυλακή, όπως αρκετοί έχουν χαρακτηρίσει το σπιτικό τους. Μία φυλακή πολυτελείας όμως που και αυτή έχει τις χαρές της.
Οι τρόποι για να περάσει κάποιος την ώρα του εποικοδομητικά πολλοί. Μπορείς να αλλάξεις διακόσμηση, μπορείς να τακτοποιήσεις τις ντουλάπες σου, να διαβάσεις, να μαγειρέψεις, να γυμναστείς, να ζωγραφίσεις, να παίξεις επιτραπέζια με τα παιδιά σου, με τον ή την σύντροφό σου. Να δεις ταινίες, σειρές. Είναι κάποια λίγα που μου έρχονται τώρα στο μυαλό. Παρακαλούσες εσύ, κι αν όχι εσύ ο διπλανός σου να μείνεις σπίτι και… να το χαρείς. Έχουμε το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Σκέψου τους γέρους στα ιδρύματα, αλλά γιατί μόνο στα ιδρύματα. Σκέψου, τα άτομα της τρίτης ηλικίας, τους απόμαχους της ζωής. Περίμεναν τις ημέρες του Πάσχα για να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, να στρώσουν το τραπέζι της Λαμπρής, να πουν το Χριστός Ανέστη, να τσουγγρίσουν τα κόκκινα αυγά, να γεμίσει το γκρίζο σπίτι στο χωριό με φωνές, γέλια και ευχές. Φέτος δεν θα το έχουν αυτό. Αλλά για να το έχουν του χρόνου και να το έχουμε και εμείς μαζί τους, μένουμε σπίτι. Οπότε πριν καταστρώσεις το σχέδιο σου και βρεις τρόπους για να τρυπώσεις και να ξεφύγεις από τα μπλόκα.
Σκέψου τους ανθρώπους που είναι στα νοσοκομεία και υποφέρουν πριν ξεστομίσεις ότι ζεις στην φυλακή του σπιτιού σου.
Σκέψου όσους εργάζονται: τους γιατρούς και νοσηλευτές, τους εργαζομένους στα σούπερ μαρκετ, τους διανομείς φαγητού, τους μεταφορείς, τους δημοσιογράφους. Αρκετοί από τους παραπάνω δεν σας κρύβω, ζηλεύουν που δεν μένουν σπίτι. Όχι για να ξεκουραστούν μόνο, αλλά για να μην είναι καθημερινά εκτεθειμένοι στον «αόρατο εχθρό» και μεταφέρουν τον ιό στις οικογένειες τους.
Μένουμε σπίτι κι αποφασίζουμε να κλείσουμε για κάποιες ώρες την τηλεόραση και να βάλουμε ένα φρένο στις τοξικές εικόνες.
Μένουμε σπίτι για να σκεφτούμε τι μπορούμε να αλλάξουμε στην κοινωνία, όταν τελειώσει όλο αυτό. Πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Σαν άνθρωποι. Να εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε και να μην χρειαστεί να το χάσουμε για να καταλάβουμε την αξία του.
Για όλα τα παραπάνω λοιπόν, μένουμε σπίτι.
