Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γευτεί τη γλυκύτητα του καλού, αν πρώτα δεν επιμείνει και δε δοκιμαστεί στο καλό. Στο δρόμο προς το καλό πρώτα δοκιμάζουμε την πικρία κι υστέρα τη γλυκύτητα. Η καθημερινή ζωή του ανθρώπου είναι γεμάτη από διδαχές για την καρτερία και την επιμονή. Η επιμονή είναι το μοναδικό καλό έργο που το συνιστούν όλοι και δεν το αμφισβητεί κανένας. Και η επιμονή στην προσευχή είναι μία από τις ομορφότερες υποχρεώσεις του ανθρώπου προς τον Θεό..
Είναι κάποιες φορές που, ενώ προσευχόμαστε θερμά στο Θεό, φαίνεται ότι δεν απαντά. Στο γεγονός αυτό μας δίνει την απάντηση η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Μια πονεμένη μάνα, μια Χαναναία, κάτοικος γειτονικής ειδωλολατρικής χώρας, πλησίασε τον Κύριο Ιησού και φώναξε δυνατά: «Κύριε, λυπήσου με! Η κόρη μου υποφέρει φρικτά από δαιμόνιο». Ο Κύριος όμως «ουκ απεκρίθη αυτή λόγον». Δεν της έδωσε καμία απάντηση. Αλλά και στις δικές μας ικετευτικές δεήσεις ὁ Κύριος κάποτε φαίνεται ότι δεν απαντά. Γιατί άραγε;
Ίσως ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας για να δοκιμάσει την πίστη μας. Αν επιμείνουμε στην προσευχή, αυτό είναι μία απόδειξη ότι την πίστη και την ελπίδα μας τη στηρίζουμε στον παντοδύναμο Θεό. Αυτό έκανε και η Χαναναία του σημερινού Ευαγγελίου. Ενώ ο Κύριος δεν της απαντούσε, αυτή συνέχιζε να Τον παρακαλεί. Κι όταν ακόμη ο Κύριος της μίλησε με λόγο αρνητικό για κάθε βοήθεια, εκείνη δεν παραιτήθηκε. Επέμεινε και τελικά κατόρθωσε όχι μόνο να λάβει αυτό που ζητούσε αλλά τιμήθηκε και με ένα σπουδαίο εγκώμιο από τον Κύριο: «ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις!». Με τη φαινομενική αδιαφορία του Κυρίου δοκιμάστηκε η πίστη της Χαναναίας, για να γίνει υπόδειγμα για όλους μας. Άραγε εμείς έχουμε εμπιστοσύνη ακλόνητη στη Θεία Πρόνοια ή είμαστε εύκολοι να παραιτηθούμε με την πρώτη δυσκολία;
Ακόμη, οι δυσκολίες και οι θλίψεις γίνονται αφορμή για να καταφεύγουμε στην αγάπη του Φιλάνθρωπου Θεού. Είναι αλήθεια ότι αυτές τις δύσκολες ώρες γίνονται οι πιο θερμές προσευχές! Η ψυχή προσεύχεται με πίστη και αφοσίωση, με δάκρυα και αγωνία. Αν όμως ο Θεός μας δώσει αμέσως αυτό που ζητάμε, υπάρχει το ενδεχόμενο να σταματήσουμε την προσευχή. Διότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να διακόψουμε την επικοινωνία μας με τον Θεό και να φύγουμε από κοντά του!
Πολλές φορές δεν παίρνουμε αυτό που ζητάμε από τον Άγιο Θεό, ωστόσο ωφελούμαστε με άλλο τρόπο. Η περίοδος της φαινομενικής σιωπής του Θεού τελικά αποδεικνύεται ως η πιο γόνιμη περίοδος της ζωής μας. Διότι μέσα από τη δοκιμασία αυξάνει η πίστη και η ελπίδα μας στον Θεό, καταρτιζόμαστε στην υπομονή και στην ταπείνωση, οδηγούμαστε στη μετάνοια. Και ακόμα αισθανόμαστε εντονότερα τη χάρη του Θεού που μας ενισχύει για να αντιμετωπίσουμε το κάθε πρόβλημα. Επομένως, κι όταν ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας, εμείς ωφελούμαστε, και μάλιστα πολλαπλά. Ενώ νομίζουμε ότι δεν μας απαντά, Εκείνος μας επισκέπτεται με πλούσια έκχυση της Θείας Χάριτος. Ας μην απελπιζόμαστε, λοιπόν, κι ας μην αποκάμνουμε προσευχόμενοι. Ας αποβάλλουμε κάθε φόβο και αμφιβολία από τα μύχια της καρδιάς μας, με την βοήθεια της άσβεστης ελπίδας και πίστης προς τον Θεάνθρωπο Κύριο. Ο Φιλάνθρωπος Κύριος, ως στοργικός Πατέρας, πρόθυμα δέχεται τους στεναγμούς της καρδιάς μας και μας απαντά ανάλογα με το αληθινό, το αιώνιο συμφέρον μας. Ας Του εμπιστευθούμε ολόκληρη τη ζωή μας. Εκείνος γνωρίζει.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ. Ν. Θ. Ιερομόναχος Δανιήλ Καριπίδης
