Συμπληρώνονται σήμερα δύο χρόνια από τη φρικτή τραγωδία στα Τέμπη, ένα γεγονός που σημάδεψε βαθιά τις ψυχές μας και συγκλόνισε ολόκληρη την πατρίδα μας. Δύο χρόνια από εκείνη τη νύχτα του πόνου, του θρήνου, της αδικίας. Δύο χρόνια από τον αδόκητο χαμό τόσων νέων ανθρώπων, παιδιών, αδελφών μας.
Στεκόμαστε με δέος και σιωπή μπροστά στο μυστήριο του θανάτου, προσευχόμενοι για την ανάπαυση των ψυχών των κεκοιμημένων αδελφών μας. «Μετὰ τῶν Ἁγίων ἀνάπαυσον, Χριστέ, τὰς ψυχὰς τῶν δούλων σου», ψάλλουμε με δάκρυα, γνωρίζοντας πως η αγάπη του Θεού είναι ισχυρότερη από τον θάνατο. Ως Εκκλησία του Χριστού, συμμετέχουμε στον πόνο των οικογενειών, προσευχόμενοι για την ανάπαυση των ψυχών των κεκοιμημένων και την παρηγοριά των πενθούντων. «Εἰ γὰρ ζῶμεν, τῷ Κυρίῳ ζῶμεν· καὶ ἐὰν ἀποθνῄσκωμεν, τῷ Κυρίῳ ἀποθνῄσκωμεν» (Ρωμ. 14:8). Αυτή είναι η ελπίδα μας: ότι ο θάνατος δεν έχει τον τελευταίο λόγο, αλλά ο Κύριος της ζωής.
Όμως ανθρωπίνως, δεν αρκεί μόνο να θυμόμαστε. Η μνήμη πρέπει να γεννά αφύπνιση, μετάνοια και αλλαγή. Ως χριστιανοί, καλούμαστε να αναρωτηθούμε: Τι μάθαμε από αυτή την τραγωδία; Ποιοι άλλαξαν; Ποιοι ανέλαβαν ευθύνη; Ποιοι τίμησαν τη θυσία αυτών των ψυχών; Ο Θεός δεν θέλει από εμάς παθητική θλίψη, αλλά ενεργή αγάπη, αγώνα για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
Σήμερα, καθώς ανάβουμε ένα κερί στη μνήμη τους, ας μην ανάψουμε μόνο φλόγες θλίψης, αλλά και ελπίδας. Ελπίδα ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Ελπίδα ότι η θυσία τους δεν θα ξεχαστεί. Ελπίδα ότι θα χτίσουμε έναν κόσμο με περισσότερη ευθύνη, σεβασμό, και αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Ας προσευχηθούμε. Ας σταθούμε δίπλα στις οικογένειες που πενθούν. Και ας κάνουμε το βήμα να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε.
Αιωνία τους η μνήμη!
