ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΣΩΤΙΑΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΑΣ ΑΓΩΝΙΣΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΩΜΕ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ
Αγαπητοί χριστιανοί και χριστιανές και πνευματικά μου παιδιά,
Τα Χριστούγεννα! Μία λέξη που έχει ζωγραφισθεί μέσα μας, από τα παιδικά μας χρόνια. Μία λέξη, που εμάς τους μεγαλυτέρους μας μεταφέρει στα παληότερα χρόνια, τα χρόνια εκείνα που ο κόσμος μας, ήταν ίσως κάπως διαφορετικός από σήμερα. Τότε, που είμαστε όλοι μαζύ με την οικογένειά μας γύρω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο, κάτω από τα κλαδιά του και γύρω από την εικόνα της φάτνης. Τότε, που στο δημοτικό μας σχολείο μαζύ με την αγαπημένη δασκάλα μας, μικρά παιδιά της τρίτης δημοτικού ετοιμάζαμε την, χριστουγεννιάτικη γιορτή στο σχολείο μας, και είχαμε να πούμε το ποίημα, η να παρουσιάσωμε το μικρό θεατρικό μας δρώμενο. Τότε, που ετοιμάζαμε τα γλυκά και τα τσουρέκια μαζύ με την μητέρα μας και τότε που το ζυμάρι μοσχομύριζε σε όλο μας το σπίτι. Τότε, που μικρά παιδιά, βγαίναμε άφοβα στους δρόμους για να πούμε τα κάλαντα το πρωΐ η το απόγευμα της παραμονής, τότε που πηγαίναμε μαζύ με τους γονείς μας στην Εκκλησία στις 5 το πρωί καθώς η καμπάνα μέσα στα χιονισμένα τοπία της χώρας μας, καλούσε την χριστιανωσύνη να πανηγυρίση και πάλι, όπως κάθε χρόνο, την Γέννηση του Θεανθρώπου στο φτωχικό εκείνο χωριό της Βηθλεέμ. Τότε που η ειλικρίνεια ήταν πιο δυνατή από το ψεύδος, τότε που ίσως αυτά που ακούγονταν στις τηλεοράσεις ήσαν καλύτερα από τα χειρότερα, τότε που τα δύσκολα στον κόσμο ήσαν λιγότερα, τότε που οι άνθρωποι ήσαν πιο άνθρωποι!
Ναί, τα Χριστούγεννα! Μια ανάμνηση ζωντανή που προσφέρει στις καρδιές όλων των μεγαλυτέρων σκέψεις εντελώς διαφορετικές από αυτές μέσα στις οποίες ζούν σήμερα οι άνθρωποι σε ολόκληρη τη γη. Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθή: Μα τόσο γρήγορα αλλάζει ο κόσμος προς το χειρότερο; Τι φταίει άραγε που το μήνυμα του Ευαγγελίου του Χριστού μας, καταπατείται με τόση ευκολία, και συγχρόνως οποιαδήποτε έννοια κάθε είδους λογικής συμπεριφοράς εξαφανίζεται αμέσως μπροστά στην εναντίωση των ελαχίστων υπερασπιστών του δικαιωματισμού και των «αλληλεγγύων»; Ποιοί είναι αυτοί οι κάποιοι που σπιλώνουν και πάλι με εκείνες τις όμοιες χαιρέκακες κατακραυγές από το πολύ παλαιό παρελθόν των κατακομβών την ζωή των χριστιανών και σπιλώνουν με τις άκαιρες «σοφίες» τους τα ιερά και τα όσια του Θεού και των ανθρώπων του; Ποιοί είναι αυτοί που με δόλιους τρόπους προσπαθούν να καταφέρουν πλήγματα συκοφαντικά και αλλοπρόσαλλα στους ανθρώπους εκείνους που αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες και τα πάθη τους από τα οποία αγωνίζονται να ελευθερωθούν από αυτά, και προσπαθούν να εφαρμόσουν στη ζωή τους το «να αγαπάτε ο ένας τον άλλον» (Ιω. 13, 34-35) και το να «αγαπάτε τους εχθρούς σας»; (Ματθ. 5, 44) Ο Θεάνθρωπος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, δεν είναι αυτός που διεκήρυξε προς όλους τους ανθρώπους, την ανθρωπιά, την ισοτιμία, την εξαφάνιση της δουλείας και την εξύψωση κάθε γυναίκας, ανεξαρτήτως φυλής, γλώσσας, ηλικίας, καταγωγής, χρώματος, φύλου, φτώχειας, πλούτου, ιδιομορφίας, εποχής, μορφώσεως και διανοητικής ικανότητος; Ποιοί είναι αυτοί που σαν φίδια δολιοφθόρα σκορπίζουν τα δηλητήριά τους σε κάθε χριστιανική οικογένεια και σε κάθε μικρό παιδί του κόσμου μας, καταστρέφοντας την αθωότητά τους και πληγώνοντας την αξιοπρέπειά τους;
Δυστυχώς, αγαπητοί μου! Αυτοί είναι εκείνοι που εσταύρωσαν τότε τον Χριστό μας και τον σταυρώνουν και πάλι. Είναι εκείνοι που κατεδίωξαν τότε τους μαθητές και αποστόλους του στα βάσανα, στις πληγές, στα συνέδρια, στις φυλακές και στον θάνατο, εκείνοι που κατεδίκαζαν σε λαϊκά δικαστήρια και πάλι καταδικάζουν, εκείνοι που ωδήγησαν και οδηγούν πάντοτε μέσα στους αιώνες στα μαρτύρια των αιμάτων εκατομμύρια χριστιανών που επίστευσαν και πιστεύουν στον Χριστό. Αυτοί είναι εκείνοι που κατέστρεψαν και καταστρέφουν κάθε έννοια ηθικής μέσα στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Είναι αυτοί που δεν θέλουν να φαίνονται τα έργα τους από το φως του Χριστού για να μην αποκαλύπτωνται τα σκοτεινά έργα τους. Γι’ αυτούς ο Χριστός είπε : «Να ποια είναι η καταδίκη : Το φως ήλθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το φως, επειδή οι πράξεις τους ήσαν πονηρές. Κάθε άνθρωπος που πράττει φαύλα έργα μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως, επειδή φοβάται μήπως αποκαλυφθούν τα έργα του και κριθούν. Όποιος όμως κάμει πράξεις σύμφωνες με την αλήθεια του Θεού, αυτός έρχεται στο φως. Έτσι θα φανή ότι οι πράξεις του έχουν γίνει από υπακοή στο Θεό» (Ιω. 3, 19-21). Αυτό το άκτιστο Φως, που είναι ο ίδιος ο Χριστός, υμνεί η αγία μας Εκκλησία στο τροπάριο του όρθρου των αγίων Θεοφανείων : «Φως από το Φως έλαμψε στον κόσμο, ο Χριστός, ο Θεός μας. Αυτός είναι ο Θεός που φάνηκε στον κόσμο. Ας τον προσκυνήσωμε όλοι οι λαοί» (α’ Ιδιόμελο τροπάριο των αίνων της εορτής των Θεοφανείων – Γερμανού Πατριάρχου).
Ψάλλει, ο άγιος Ρωμανός ο μελωδός (490 – 556 μ.Χ.) σε ένα κοντάκιό του : «Σωτήρα μου, σώσε τον κόσμο. αφού γι’ αυτό ήλθες στη γη. κάμε να επικρατήσουν όλα τα δικά σου. αφού για τούτο έλαμψες σε μένα και στους μάγους και σε όλη την κτίση. κοίταξε, να, οι Μάγοι, που τους εφανέρωσες το φως του προσώπου σου, σε προσκυνούν και δώρα σου προσφέρουν χρήσιμα και όμορφα και πολύ απαραίτητα. αφού ετούτα χρειάζομαι, επειδή ετοιμάζομαι στην Αίγυπτο να ταξειδέψω και να φύγω με σένα για σένα, οδηγέ μου, υιέ μου, πλάστη μου, λυτρωτή μου, νέο παιδί, άχρονε Θεέ» (24ος Οίκος – Κοντάκιο στη Γέννηση του Χριστού – αγ. Ρωμανού του Μελωδού).
Αυτή την ουράνια φωνή της Παναγίας μας, της Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, που είναι η ιδική της προσευχή προς τον Σαρκωμένο Σωτήρα και Θείο Λυτρωτή και Υιό της για ολόκληρο τον κόσμο και για όλους, θα πρέπη καθημερινά να έχωμε στη σκέψη μας και στην ζωή μας, και με αισθήματα απείρου ευγνωμοσύνης και σεβασμού, ας την τιμήσωμε και αυτήν κατά την μεγάλη αυτή εορτή της Θείας Επιφανείας. Γράφει για την Παναγία μας, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (1296 – 1359 μ.Χ.) : «Τέτοιο σκεύος ανεδείχθη η θεόπαις και θεομήτωρ Παρθένος, γι’ αυτό από τον αρχάγγελο Γαβριήλ αναγορεύθηκε ‘κεχαριτωμένη’, ως εκλεκτή εκλεκτών, αληθινά, και σκεύος άμωμο και αμόλυντο, άξιο να χωρέση και να συνεργασθή με την θεανδρική υπόσταση. Αυτήν, λοιπόν, προορίζει ο Θεός πριν από τους αιώνες, και την εκλέγει ανάμεσα στους από των αιώνων ανθρώπους, και την αξιώνει περισσότερη χάρη από όλους, αφού την κατέστησε αγία αγίων και πριν από την παράξενη γέννα, γι’ αυτό και ευδόκησε να την βάλη να κατοικήση στα άγια των αγίων, δεχόμενός την, σύσκηνη και κατά κάποιο τρόπο σύνοικη από παιδί ακόμη. Και την εκλέγει βέβαια όχι απλώς από τους πολλούς, αλλά από τους ανέκαθεν εκλεγμένους και θαυμαστούς και περιβοήτους για την ευσέβεια και την σύνεση, και για τα θεοφιλή και μαζύ κοινωφελή ήθη και λόγια και έργα» (αγίου Γρηγορίου Παλαμά, Ομιλία 57η ΕΠΕ Τομ. 11, σελ. 428, 10 – 23 και 429, 11-24).
Το μοναδικό αυτό ουράνιο μυστήριο επί της γης, εκεί στην φτωχική Βηθλεέμ, που έζησε η ανθρωπότητα με την σάρκωση και την γέννηση του Ιησού Χριστού του ιδρυτού και κυρίου της αγίας μας Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας, το οποίο ανέμεναν για αιώνες όλοι οι δίκαιοι, οι πατριάρχες, και οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, προσφέρει προς εμάς τους ελαχίστους την βάση της σωτηρίας μας, της απολυτρώσεως μας από την αμαρτία, και της κληρονομίας της αιωνίου ζωής. Με την γέννηση του Θεανθρώπου, εφ’ όσον το θελήσωμε, γινώμεθα, κατά χάριν, παιδιά του Θεού, χαρισμένα και ευλογημένα μέσα στην άκτιστη ζωή του Χριστού μας. Γι’ αυτό και γράφει ο άγιος Γρηγό-ριος ο επίσκοπος Νύσσης ( 335 – 394 μ.χ.): «Αλλά το χαρμόσυνο μήνυμα του αγγέλου μας προτρέπει να γυρίσωμε στη Βηθλεέμ και να παρατηρήσωμε τα μυστήρια του σπηλαίου. Ποιο είναι το μυστήριο αυτό; Ένα παιδί τυλιγμένο στα σπάργανα να αναπαύεται μέσα στη φάτνη, και η Παρθένος ακόμη και μετά την γέννηση, η άφθορη μητέρα να περιποιήται το μικρό. Ας πούμε εμείς οι ποιμένες το λόγο του προφήτη. ‘όπως ακούσαμε, έτσι και είδαμε στη πόλη του Κυρίου των δυνάμεων στην πόλη του Θεού μας’(Ψαλμ. 47, 9). Αυτά, άραγε, έτσι έτυχε, και δεν συνέβησαν απλά, αλλά ήλθαν και συνέπεσαν, να εξιστορούνται για τον Χριστό; Η η ιστορία έχει κάποιο λόγο; Τι νόημα έχει για τον Κύριο το κατάλυμα στο σπήλαιο και το πλάγιασμά του στη φάτνη, η ανάμειξή του μέσα στη ζωή τον καιρό της απογραφής των φόρων; Η είναι φανερό ότι όπως μας ελευθερώνει από την νομική κατάρα με το να γίνη αυτός ο ίδιος κατάρα για χάρη μας (Γαλ. 3, 13), και μεταφέρει στον εαυτό του τα δικά μας τραύματα, για να γίνωμε καλά εμείς με τα δικά του τραύματα; (Ησ. 53, 5) Έτσι γίνεται και με την φορολογία. Για να μας ελευθερώση από τα δεσμά της κακίας, που έδεναν το ανθρώπινο γένος καθώς το φορολογούσε ο θάνατος. Αλλά βλέποντας το σπήλαιο όπου γεννιέται ο Κύριος, βάλε στο νού σου τον σκοτεινό και υπόγειο βίο των ανθρώπων, όπου φθάνει και εκείνος που φανερώνεται σε αυτούς που κάθονται στο σκότος και στη σκιά του θανάτου (Ησ. 9, 2). Και τυλίγεται σφιχτά μέσα στα σπάργανα, αυτός που έχει φορέσει τις αλυσίδες των ιδικών μας αμαρτημάτων. Η φάτνη είναι ο στάβλος των αλόγων ζώων, όπου γεννιέται ο Λόγος του Θεού, για να γνωρίση το βόδι τον αφέντη του και ο όνος το παχνί του κυρίου του (Ησ. 1, 3). Βόδι είναι αυτός που είναι κάτω από τον ζυγό του μωσαικού νόμου, ενώ όνος το μεταφορικό ζώο, το φορτωμένο με την αμαρτία της ειδωλολατρίας» (αγ. Γρηγορίου Νύσσης, Ομιλία στην Γέννηση του Χριστού, ΕΠΕ, Τόμος 10ος σελ. 348, 20 -351, 15).
Αγαπητοί μου και αγαπητές μου,
Εφέτος, μέσα στο μέγα χάσμα της ασωτίας που ζούμε παγκόσμια εμείς οι άνθρωποι του κόσμου, ας αγωνισθούμε να αγκαλιάσωμε, όπως θέλει ο Θεάνθρωπος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, όλους τους συνανθρώπους μας, ας προσφέρωμε τόπο στην ψυχή μας για να ανθίση η ιδική του αγάπη μέσα μας, για να έχωμε πάντοτε στη ζωή μας, χρόνια ευλογημένα και αγιασμένα, γεμάτα από ομόνοια και δικαιοσύνη, γεμάτα από την πίστη στον Χριστό και την αγάπη για την Ελλάδα μας, χρόνια «χωρίς φόβους μέσα μας και μάχες από έξω μας» (Β’ Κορ. 7, 5), χρόνια χωρίς πολέμους και συγκρούσεις, χρόνια χωρίς ορφάνια και ανέχεια, χρόνια δικά μας, χρόνια μοναδικά και αιώνια, χρόνια χαρισμένα από την Βηθλεέμ του Χριστού μας, στο σύγχρονο κόσμο.
Με εγκάρδιες πατρικές χριστουγεννιάτικες ευχές και ευλογίες
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ο ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
