Η ιστορία του Ντίνου Διαλεκτόπουλου και η ευαισθητοποίηση των νέων σε θέματα προσβασιμότητας των ΑμεΑ
Στην κοινωνία της Καβάλας του 1992 ο Ντίνος Διαλεκτόπουλος ήταν ένας αγαπητός νέος άνθρωπος, που όλοι ήθελαν να μοιραστούν στιγμές μαζί του.
Σήμερα, 27 χρόνια μετά, ο Ντίνος ταυτόχρονα αποτελεί και παράδειγμα ψυχικής δύναμης, θάρρους και κουράγιου να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις της ζωής, μετά το σοβαρό τροχαίο ατύχημα που του συνέβη στην ηλικία των 18 ετών, με αποτέλεσμα να χάσει το ένα πόδι του και λίγους μήνες μετά να βάλει προσθετικό μέλος.
Χάρη σε αυτά τα αποθέματα ψυχικής δύναμης, το 2016, ασχολήθηκε με την αντισφαίριση με αμαξίδιο, εξάλλου, όπως παραδέχεται και ο ίδιος μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, «δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος του καναπέ». Η προσπάθεια και η συνέπεια που επέδειξε επιβραβεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο, όταν πριν από λίγες ημέρες η Εθνική Ομάδα Αντισφαίρισης με αμαξίδιο τον κάλεσε να συμμετάσχει ενεργά σε αυτήν, μαζί με τους άλλους δύο αθλητές, τον Διαμαντή Στέφανο από την Αθήνα και τον Γιώργο Λαζαρίδη από την Καλαμάτα.
Ο Ντίνος το 2004 ξεκίνησε να συμμετέχει στην ομάδα ΙΡΙΣ της Καβάλας παίζοντας μπάσκετ με αμαξίδιο θέλοντας, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, να συνεχίζει να ζει μια απόλυτα φυσιολογική και λειτουργική ζωή. Μέχρι πριν από το ατύχημα δεν ασχολούνταν με το αθλητισμό, του άρεσε πολύ όμως να χορεύει παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς και να συμμετέχει σε διάφορα παραδοσιακά χορευτικά συγκροτήματα. Μέσα στον ΙΡΙΣ συναναστράφηκε με άλλους αθλητές, έκανε καινούργιες φιλίες, γνώρισε συγκινήσεις, για να φτάσει σήμερα να παραδέχεται «υπάρχουν πολύ πιο δύσκολες περιπτώσεις από αυτές που ζω εγώ».
Στήριγμα οι φίλοι και η οικογένεια
Παντρεμένος και πατέρας ενός 11χρονου κοριτσιού, ο Ντίνος Διαλεκτόπουλος κοιτάζει κατάματα τη ζωή και όπως σημειώνει μετά το ατύχημα δεν πέρασε ούτε μια στιγμή που να μη σκεφτεί πόσο τυχερός στάθηκε στη ζωή, αναλογιζόμενος πάντα την αγάπη και την υποστήριξη που είχε από τους γονείς του, την οικογένειά του, τους φίλους τους. «Μετά από ένα τέτοιο ατύχημα, ειδικά όταν είσαι 18 ετών, βλέπεις τη ζωή αλλιώς», τονίζει και σημειώνει: «οι προτεραιότητες αλλάζουν, οι στόχοι που θέτεις είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα της ζωής. Κάνεις μια επανεκκίνηση στο μυαλό και συνεχίζεις».
Ο κύκλος της ενασχόλησής του με το μπάσκετ σε αμαξίδιο έκλεισε όταν ήρθε η πρόταση από τον φίλο και προπονητή του τένις, Γιάννη Λημνιούδη, να ξεκινήσουν μια ομάδα αντισφαίρισης με αμαξίδιο. Ήταν η πρώτη ομάδα που συστάθηκε στην Ανατολική Μακεδονία-Θράκη και για τεχνικούς λόγους ανήκει στο Σύλλογο ΗΡΟΔΙΚΟ Κομοτηνής. Παραμένει μια από τις λιγοστές ομάδες στην Ελλάδα. Ουσιαστικά από τη Λάρισα και πάνω δεν υπάρχουν αθλητές που ν’ ασχολούνται με το τένις σε αμαξίδιο.
Με προσπάθεια, συνεχείς προπονήσεις, μεθοδικότητα, πείσμα αλλά και δύναμη ψυχής ο Ντίνος Διαλεκτόπουλος κατάφερε να μπει δυναμικά στο νέο άθλημα και να συμμετάσχει σε αγώνες στο εξωτερικό, αποκομίζοντας πολύτιμες εμπειρίες.
Απαιτητικό άθλημα
Μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ παραδέχεται ότι το τένις στο αμαξίδιο είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι το μπάσκετ σε αμαξίδιο. Καθώς δεν πρόκειται για ομαδικό άθλημα αλλά για καθαρό ατομικό οπότε είναι ακόμα πιο απαιτητικό από τεχνικής κυρίως άποψης. Στην Ελλάδα σήμερα το άθλημα δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο καθώς διεξάγεται μόνον το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Αντισφαίρισης σε αμαξίδιο και το Διεθνές Τουρνουά Messene Open (Καλαμάτα).
«Η συμμετοχή σε αθλητικές διοργανώσεις του εξωτερικού» υπογραμμίζει ο Ντίνος «είναι σημαντικές για να εμπλουτίσεις τις αγωνιστικές εμπειρίες σου και να βελτιώσεις τις τεχνικές σου ικανότητες». Το τελευταίο ταξίδι στο εξωτερικό για αγώνες που έκανε ήταν στη Ρουμανία, ενώ η επόμενη αγωνιστική του υποχρέωση θα είναι πλέον μαζί με την Εθνική Ελλάδας στη Βιλαμούρα της Πορτογαλίας όπου θα αγωνιστούν για τους προκριματικούς του Παγκοσμίου Κυπέλου αντισφαίρισης με αμαξίδιο, που θα διοργανωθεί τον επόμενο Μάιο στο Ισραήλ.
Δεν κρύβει τη χαρά και την υπερηφάνεια του για τη στιγμή που η Εθνική Ομάδα τον κάλεσε να συμμετάσχει στο ενεργητικό της, «ήταν ένα κάλεσμα πολύ σημαντικό. Είναι ένα όνειρο ζωής να μπορείς να εκπροσωπείς την πατρίδα σου από όποιο άθλημα κι αν συμμετέχεις και κάτω από οποιοσδήποτε συνθήκες» τονίζει χαμογελώντας. Η συμμετοχή του πλέον στην Εθνική Ελλάδος απαιτεί περισσότερες ώρες προπονήσεων και γυμναστικής για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας.
Η νέα γενιά είναι ενημερωμένη, όχι απλώς περίεργη
Τα τελευταία χρόνια ο Ντίνος Διαλεκτόπουλος δέχεται αρκετές προσκλήσεις από σχολεία, προκειμένου να τα επισκεφθεί και να μιλήσει στα παιδιά για το άθλημα, αλλά και για τις ιδιαιτερότητες που αυτό έχει. «Πρέπει να παραδεχτώ ότι η σημερινή γενιά είναι πολύ ευαισθητοποιημένη και ενημερωμένη για τα άτομα με αναπηρία και τις δυνατότητες που αυτά έχουν», τονίζει μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, «δεν έχει καμία σχέση η κοινωνία του 2004, όταν ξεκίνησα να παίζω στον ΙΡΙΣ, με την κοινωνία του 2019. Υπάρχει ενημέρωση, πληροφόρηση, εξοικείωση με τα άτομα με αναπηρία και οι άνθρωποι δεν σε κοιτάνε περίεργα. Στα σχολεία που επισκέπτομαι τους μιλάω ανοιχτά για το ατύχημα, για το προσθετικό μέλος που χρειάστηκε να βάλω, για τις νέες προκλήσεις που έπρεπε να αντιμετωπίσω. Χαίρομαι που τα παιδιά θέλουν να μάθουν περισσότερα, που ενδιαφέρονται να μάθουν πως είναι να ζεις με ένα προσθετικό μέλος. Στις επισκέψεις που κάνω όλα γίνονται μπροστά στα μάτια τους, δεν έχω τίποτα να κρύψω».
Ο Ντίνος, ωστόσο, υπογραμμίζει ότι υπάρχουν ακόμα πολλά να γίνουν ώστε να βελτιωθεί η προσβασιμότητα και οι υποδομές για άτομα με αναπηρίες και ειδικά γι’ αυτά που χρησιμοποιούν συνέχεια αναπηρικό αμαξίδιο. «Πόλεις όπως η Καβάλα», σημειώνει, «έχουν πολλές δυσκολίες στην προσβασιμότητα με αμαξίδιο λόγω της μορφολογίας τους, οπότε οι άνθρωποι πρέπει να διευκολύνουν τα άτομα με αναπηρίες όσο μπορούν περισσότερο. Χαίρομαι πάντως ειλικρινά που σήμερα οι νέοι άνθρωποι δεν κομπλάρουν, έχουν πιο πολλά ερεθίσματα και προσλαμβάνουσες, είναι ενημερωμένοι και όχι απλώς περίεργοι».
«Να μην κρύβεσαι από την κοινωνία»
Η κουβέντα με τον Ντίνο Διαλεκτόπουλο έγινε σ’ ένα διάλειμμα από τη δουλειά του, εργάζεται στην υπηρεσία Εσόδων του Δήμου Καβάλας. Καθώς ολοκληρώνεται τον ρωτάμε πόσο σημαντική ήταν η ψυχολογική και ηθική υποστήριξη της οικογένειας…
«Είναι ό,τι σημαντικότερο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με αναπηρία για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες. Είναι τα πάντα. Δυστυχώς, νέοι άνθρωποι με αναπηρίες μαράζωσαν, γιατί δεν είχαν ανθρώπους διπλά τους να τους στηρίξουν. Δεν ήξερε η οικογένεια πώς να τους υποστηρίξει, δεν γνώριζαν οι συγγενείς, δεν ήθελαν οι φίλοι να ασχοληθούν μαζί τους. Παίζουν μεγάλο ρόλο οι άνθρωποι που θα έχεις γύρω σου. Νιώθω τυχερός γιατί προσωπικά δεν ένιωσα ποτέ μειονεκτικά έναντι των άλλων και αυτό το οφείλω εν μέρει στην οικογένειά μου, κυρίως στους φίλους που είχα δίπλα μου και βέβαια στη γυναίκα μου και την κόρη μου που με στηρίζουν πάρα πολύ σε κάθε νέα προσπάθεια».
«Αν εσύ ξεπεράσεις την αναπηρία σου», υπογραμμίζει με έμφαση, «αν εσύ πρώτος την αποδεχθείς, αν δεν κρύβεσαι, τότε και η κοινωνία δεν θα κρύβεται από σένα και θα σε αντιμετωπίσει στα ίσα. Σημασία έχει πώς εσύ παρουσιάζεις τον εαυτό σου προς τα έξω. Προσωπικά δεν απομονώθηκα ποτέ μετά το ατύχημα, δεν πίστεψα ποτέ ότι θα μείνω κλεισμένος μέσα σ΄ ένα δωμάτιο, δεν είμαι άνθρωπος του καναπέ. Τα κατάφερα χάρη στους ανθρώπους που είχα διπλά μου και γι΄ αυτό τους ευχαριστώ».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
