Στο αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής που θα ακούσουμε αύριο στις Εκκλησίες μας, ο Απόστολος Παύλος εκφράζει την μεγάλη του αγάπη αλλά και αγωνία για τους Χριστιανούς της Κορίνθου. Διότι αυτοί, πριν γνωρίσουν τον Κύριο και δεχθούν την Χάρη του, ζούσαν μ’ ένα κοσμικό και αμαρτωλό ειδωλολατρικό τρόπο ζωής. Τώρα λοιπόν που βαπτίσθηκαν και δέχθηκαν το φως του Θεού, ο θείος Παύλος φοβάται μήπως επιστρέψουν και πάλι στις παλαιές τους συνήθειες, και απαρνηθούν με την διαγωγή τους την Χάρη του Θεού.
Για τους λόγους αυτούς ο απόστολος Παύλος με πολλή σύνεση χειρίζεται την υπόθεση· από την μία καυτηριάζει τις παρεκτροπές αυτές και από την άλλη προσπαθεί να τους δώσει θάρρος και δύναμη στον αγώνα της χριστιανικής ζωής, ώστε να μην καταληφθούν από απόγνωση· δεν αρκεί μόνον η επίγνωση της αμαρτίας μας, αν αυτή δεν οδηγήσει σε μετάνοια.
Η μετάνοια αυτή είναι έκφραση ελπίδος ότι ο Θεός μας συγχωρεί και δέχεται την εξομολόγησή μας· διαφορετικά δεν θα είναι μετάνοια, αλλά μεταμέλεια, όπως έπραξε ο Ιούδας, ο οποίος γεμάτος τύψεις αυτοκτόνησε. Ο απόστολος Παύλος λέει ότι ο Θεός δίνει πλούσια την Χάρη του σε όλους, δηλαδή η σωτηρία Του απευθύνεται σε όλους αδιακρίτως, φθάνει εμείς να την αποδεχθούμε, πράγμα που θα πει να συνεργασθούμε, ώστε να μη πάει χαμένη η δωρεά Tου. Ο Θεός χαρίζει πλούσια τα ελέη Tου, αλλά ο άνθρωπος είναι αυτός που τα αξιοποιεί· έτσι, λοιπόν, δεν χρειάζεται να αναμένουμε κάποιον άλλο κατάλληλο καιρό για να καταφύγουμε στον Θεό, διότι η καλύτερη εποχή για την σωτηρία μας είναι τώρα και σήμερα που το συνειδητοποιούμε. Το σήμερα είναι όταν ζητήσει ο άνθρωπος το έλεος του Θεού. Αυτό εννοεί ο προφήτης Ησαΐας όταν λέγει ότι, «κάθε φορά που με ανεζήτησες σε άκουσα και κάθε φορά που είχες ανάγκη σε βοήθησα», καί επαναλαμβάνει ο απόστολος Παύλος. Συνεπώς, η καταλληλότερη εποχή και η καλύτερη ημέρα για την προσφορά της θυσίας μας, δηλαδή της μετανοίας μας στον Θεό είναι σήμερα και τώρα.
Mε την συνείδηση αυτή, του χαρίσματος της σωτηρίας, οι Χριστιανοί είναι απελευθερωμένοι από τις συμβατικότητες και τις φοβίες του κόσμου και γι’ αυτό μπορούν να στέκονται σε κάθε τόπο με θάρρος και παρρησία «εις τόπον Χριστού» (στον τόπο του Χριστού), και να συνιστούν, να αποδεικνύουν ότι είναι γνήσιοι αντιπρόσωποι του Θεού, αφού όπως ο Xριστός, υποφέρουν τα πάνδεινα δίχως διάθεση εκδίκησης, αλλά απεναντίας συγχωρούν τους διώκτες τους· αντέχουν τα παντοειδή βάσανα με καρτερία και μακροθυμία, όχι με την δική τους δύναμη, αλλά με την Χάρη του Χριστού. Η αγάπη τους είναι ανυπόκριτη και η ζωή τους λάμπει γιατί ενοικούνται από το Άγιο Πνεύμα κι έτσι μπορούν μέσα στην φτώχεια, που τους έχει καταδικάσει ο κόσμος να είναι πλούσιοι με την χαρά του Xριστού και να σκορπούν σε όλους θάρρος και ελπίδα. Μπορεί, οι Χριστιανοί, να φαίνεται ότι δεν έχουν τίποτα από τα «καλά» του κόσμου αυτού, αλλά κατέχουν τα πάντα αφού έχουν τον Xριστό, τον δημιουργό του παντός, μέσα στην καρδιά τους.
Και αυτό είναι το πλέον συγκλονιστικό· είναι αυτό που δίνει δύναμη και θάρρος στη ζωή. Αυτός, που δημιούργησε τα πάντα, είναι ο Θεός που κατοικεί μέσα στην καρδιά μας, είναι ο Σωτήρας μας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.
