Ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Νικόλαος Παναγιωτόπουλος, απηύθυνε ομιλία στην Ολομέλεια της Βουλής περί του Σχεδίου Νόμου του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης «Για την ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της χώρας», λίγο πριν από την Ψήφιση του.
Ύστερα από 13 ώρες Συζητήσεως στην Ολομέλεια, το Νομοσχέδιο εξασφάλισε ευρεία πλειοψηφία. Υπέρ της Αρχής του τάχθηκαν η Νέα Δημοκρατία, το Κίνημα Αλλαγής και η Ελληνική Λύση. «Παρών» δήλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ καταψήφισαν ΚΚΕ και ΜέΡΑ25.
Εκτός από τον Υπουργό, παρόντες σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας ήταν ο Υφυπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Νικόλαος Χαρδαλιάς και ο Γενικός Διευθυντής Αμυντικών Εξοπλισμών και Επενδύσεων Αντιναύαρχος (Μ) ε.α. Αριστείδης Αλεξόπουλος ΠΝ.
Στην ομιλία του ο κ. Παναγιωτόπουλος επισήμανε τα ακόλουθα:
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ειπώθηκαν πολλά για περίπου δωδεκάμισι ώρες κατά τη Συζήτηση του Νομοσχεδίου αυτού στην Ολομέλεια. Πραγματικά ειπώθηκαν πολλά και κατά την άποψή μου ειπώθηκαν και πολλά παραπανίσια για θέματα ασφαλείας στην Ολομέλεια. Θα έπρεπε να ήταν πιο σύντομη, θεωρώ, και εύκολη η Συζήτησή μας. Συζητήσαμε τα τεχνικά στις Επιτροπές. Θα συμφωνήσω υπό μεγάλη πίεση χρόνου. Ναι, αναμφίβολα! Ενδεχομένως, όχι όσο διάστημα θα ήθελα κι εγώ ο ίδιος να έχουν στη διάθεσή τους οι παρατάξεις για να αναπτύξουν την ανάλυσή τους επί των συμφωνιών, αλλά τι να κάνουμε για να έρθουν οι συμβάσεις αυτές στη Βουλή πρέπει να εξοπλιστεί ο φάκελος κι από κάποια άλλα έγγραφα -όπως ας πούμε η έγκριση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους- και με τη συμπλήρωση του φακέλου, μετά να έρθει και να γίνει διαθέσιμο στα κόμματα το σχέδιο αυτό των συμβάσεων και να αναπτυχθεί η Συζήτηση.
Ειπώθηκαν ανάμεσα στα παραπανίσια και ανακρίβειες, και κάποιες χονδροειδείς. Δεν μπορώ παρά να κάνω λόγο για κάνα – δυο μόνο. Δεν μπορώ να πιάσω όλη την γκάμα των εθνικών μας θεμάτων και αυτό της Εξωτερικής Πολιτικής. Θα έπρεπε, κατά την άποψή μου, η συζήτηση στην Ολομέλεια να μην κρατήσει πολύ και να καταλήξει σε ένα θετικό «ναι», στη συνέχιση της προσπάθειας για την ενίσχυση της Εθνικής Άμυνας και τη θωράκιση της χώρας.
Αυτός είναι ο τίτλος του Νομοσχεδίου: «Η ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της χώρας». Κρατώ δύο λέξεις: «ενίσχυση» και «θωράκιση». Η ενίσχυση αφορά στις Ένοπλες Δυνάμεις, όχι γιατί δεν είναι ικανές, όχι γιατί δεν είναι αξιόμαχες, γιατί από αυτά που ειπώθηκαν αυτό το διήμερο ίσως να δημιουργήθηκαν σε κάποιους αμφιβολίες ως προς το αξιόμαχο των Ένοπλων Δυνάμεων. Προς Θεού! Οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι και ικανές, είναι και αξιόμαχες αυτή την ώρα.
Αλλά το ζήτημα της ενίσχυσης, τώρα πλέον εντατικοποιείται και αφήνει και αποτύπωμα μετρήσιμο και ορατό σε έργο. Γιατί οι Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να ενισχύονται. Πρέπει να ενισχύονται με μέσα, πρέπει να ενισχύονται με νέα μέσα και πρέπει να ενισχύονται και ως προς την αναβάθμιση και υποστήριξη των ήδη υφισταμένων συστημάτων. Και αυτό γίνεται.
Άκουσα κι αιτιάσεις ακόμα για τη συντήρηση των αεροσκαφών. Παίρνουμε, λέει, αλλά και με τη συντήρηση τι θα γίνει; Με συγχωρείτε, ξεχάσατε ότι η εν συνεχεία υποστήριξη των «Μιράζ 2000-5» που λείπει από το 2012 ψηφίστηκε το Δεκέμβριο του 2019;
Ξεχάσατε πότε ψηφίστηκε η σύμβαση η εν συνεχεία υποστήριξης των C-130, των C-27, των “Chinook”, των NH-90; Πότε ψηφίστηκαν αυτές οι συμβάσεις εν συνεχείας υποστήριξης που δίνουν την ευκαιρία στις Ένοπλες Δυνάμεις να κρατούν ή να αυξάνουν τις διαθεσιμότητες αυτών των συστημάτων; Και το αντιστρέφω: Γιατί δεν ήταν ψηφισμένες μέχρι τώρα από αυτούς που τόσο πολύ κόπτονται τέλος πάντων για το θέμα της Συζήτησης; Ξεχνάμε; Δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε ότι βγήκε κάποιο έργο, εκτός από την πρόσκτηση νέων μέσων.
Ναι, μένουν κι άλλα να γίνουν και οι εν συνεχεία ή μάλλον ο εκσυγχρονισμός της μέσας ζωής των φρεγατών ΜΕΚΟ είναι κάτι το οποίο θα μας απασχολήσει στο άμεσο προσεχές μέλλον. Αν μπορούμε να μιλήσουμε για εκσυγχρονισμό μέσης ζωής, ναύαρχε, σε πλοία ηλικίας περίπου 40 ετών. Αλλά εν πάση περιπτώσει, είναι κάτι που πρέπει να γίνει και το έχω προαναγγείλει πολλές φορές ότι θα γίνει σε ελληνικό ναυπηγείο ή ναυπηγεία. Μακάρι! Δεν έχει υπάρξει ποτέ καμία αμφιβολία ή αμφισημία επ’ αυτού. Αρκεί να καταλήξουμε στο εύρος ακριβώς γιατί είναι πολύ τεχνικό ζήτημα κα εκεί πάλι -όπως παντού- θέλουμε την άποψη, την εισήγηση του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, το εύρος της συντήρησης αυτής και να προχωρήσουμε στη διαδικασία υλοποίησής του.
Σέβομαι το γεγονός ότι σχεδιάστηκαν πολλά και επί προηγούμενης Κυβέρνησης. Αλλά επίσης, οφείλω να ομολογήσω ή μάλλον οφείλετε να ομολογήσετε, ότι κάποια δρομολογήθηκαν, ελάχιστα ή τίποτα υλοποιήθηκε. Ναι, αποφασίσατε για την αναβάθμιση 85 F-16 στην εκδοχή ”Viper”, αλλά οι τελικές ρυθμίσεις που άνοιξαν το δρόμο για την υλοποίηση αυτής της αναβάθμισης ψηφίστηκαν πάλι τον Δεκέμβριο του 2019.
Τον Ιανουάριο του 2021 το πρώτο “Viper” πέταξε στις ΗΠΑ αφού είχε αποσυναρμολογηθεί καθ’ όλη τη διάρκεια του 2020 προκειμένου να μπουν τα νέα ηλεκτρονικά συστήματα, να γίνουν οι δοκιμές, οι πρώτες πτητικές με πολύ αυστηρούς όρους ως προς την ασφάλεια της πτήσης και τελικά έκανε το ταξίδι, προκειμένου να υποστεί τον τελικό δομικό μετασχηματισμό σε “Viper” στην Αμερική τον Ιανουάριο του 2021. Κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι εννέα αεροσκάφη στην ΕΑΒ που τόσο πολύ έχουμε απαξιώσει, πλην όμως το πρόγραμμα των “Viper” δόξα τω Θεώ λειτουργεί κανονικά. Αργότερα θα έρθει η κρίσιμη περίοδος όταν θα πρέπει περισσότερα, διψήφιος αριθμός αεροσκαφών να βγαίνει κάθε χρόνο από την ΕΑΒ και να προστίθενται στις διαθεσιμότητες του στόλου της Πολεμικής Αεροπορίας.
Και αυτά τα εννέα αεροσκάφη που είναι τώρα στους πάγκους παραγωγής (που κι αυτοί έπρεπε να γίνουν από το μηδέν) της ΕΑΒ, αποσυναρμολογούνται προκειμένου να υποστούν τις ηλεκτρονικές μετατροπές και τις δοκιμές μετά τις μετατροπές που θα τα αναβαθμίσουν στην εκδοχή “Viper”.
Αλλά αναρωτιέμαι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα έπρεπε να μιλάμε για όλα αυτά σήμερα τόσο πολύ; Θα έπρεπε να συζητάμε δηλαδή για παράδειγμα εάν και κατά πόσον «τινάζει στον αέρα τον αμυντικό σχεδιασμό της χώρας» η πρόσκτηση έξι επιπλέον “Rafale”;
Τινάζει στον αέρα τον αμυντικό σχεδιασμό η πρόσκτηση έξι επιπλέον “Rafale” και κακώς ανακοινώθηκε από τον Πρωθυπουργό; Είναι αναρμόδιος ο Πρωθυπουργός, άσχετος με το να κάνει μια σημαντική εξαγγελία για ένα σημαντικό στρατηγικής σημασία εξοπλιστικό πρόγραμμα; Είναι ατόπημα αυτό; Δεν το καταλαβαίνω.
Άραγε υποθέτετε ότι δυσφορεί το ΓΕΑ ότι παίρνουμε έξι επιπλέον “Rafale”; Και γιατί είναι τόσο ανεπαρκής η εξήγηση ότι κατά την εισήγηση της Πολεμικής Αεροπορίας, γιατί τα προβλεπόμενα στη Δομή Δυνάμεων ακολουθούμε, αυτά που κάνουν λόγο για πρόσκτηση 40 νέων μαχητικών 4η – 5ης γενιάς, βεβαίως! Μέχρι το 2035. Τα υπόλοιπα θα αποφασίσουμε. Θέλετε αύριο να ανακοινώσω και την πρόκτηση F-35; Θέλουμε να πούμε ότι όλα αυτά εντάσσονται σε ένα συνολικό και δημοσιονομικό σχεδιασμό, προσεκτικό, προτεραιοποιημένο, κοστολογημένο. Δεν μπορούμε κάθε μέρα να ανακοινώνουμε ένα εξοπλιστικό. Νομίζω ότι σας έχουμε καλομάθει. Ήδη ανακοινώσαμε αρκετά εκεί που κάποτε δεν κουνιόταν φύλλο, για να το πω και αυτό.
Γιατί τέτοια αντίδραση για την πρόσκτηση των έξι “Rafale”; Έχετε την αίσθηση ότι είναι τόσο κακό που τα έξι αυτά “Rafale”, δηλαδή η τελευταία εξάδα μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των 24, ότι είναι κακό που θα έρθουν και θα προστεθούν στη διαθεσιμότητα της Πολεμικής Αεροπορίας τρία χρόνια πριν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα αναβάθμισης των 85 “Viper”; Θα έχουμε 24 “Rafale” πλήρως διαθέσιμα με τα όπλα τους και την εν συνεχεία υποστήριξή τους, γιατί στο πλαίσιο της αναμόρφωσης της Νομοθεσίας προβλέψαμε κάθε φορά που έρχεται εξοπλιστικό, η σύμβαση εν συνεχεία υποστήριξης να ψηφίζεται μαζί με τη σύμβαση προμήθειας, ώστε να μην φτάσουμε στην πολύ δυσάρεστη κατάσταση να έχουμε να ψηφίσουμε σύμβαση εν συνεχεία υποστήριξης επτά χρόνια μετά την εκπνοή της τελευταίας, όπως με τα «Μιράζ 2000-5».
Θα έρθουν λοιπόν έξι επιπλέον “Rafale” το 2024. Τα έξι έχουν ήδη έρθει και μέχρι το τέλος του χρόνου θα έχουν έρθει άλλα έξι. Κι όπως μου αρέσει να λέω, θα σκεπάσουν με τα όπλα τους και τα φτερά τους όλο το Αιγαίο, και τα νησιά εκείνα επί των οποίων η Τουρκία με την αναθεωρητική και προκλητική στάση της εγείρει ζητήματα αποστρατικοποίησης.
Να το πω και αυτό μια φορά και από αυτό το βήμα. Το έχω πει: «Ό,τι απειλείται δεν αποστρατικοποιείται». Είναι τέσσερις λέξεις με πολύ ξεκάθαρο νόημα.
Αλλά στην αμυντική ομπρέλα και πάνω από τα νησιά μας, αυτά που θεωρούμε ότι απειλούνται κι επομένως έχουμε κάθε νόμιμο δικαίωμα, ορισμένο από το Καταστατικό Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στο Άρθρο 5, να οργανώσουμε να πάρουμε κάθε πρόσφορο μέτρο για την Άμυνά τους. Στοιχείο αυτής της Άμυνας είναι και η ομπρέλα που θα αναπτύξουν τα υπερσύγχρονα “Rafale” με τα όπλα τους, τα φτερά τους και Έλληνες χειριστές στο πιλοτήριο, ελληνικά διακριτικά στα φτερά αυτά.
Γιατί δηλαδή να δυσανασχετούμε που παίρνουμε άλλα έξι; Γιατί θα έπρεπε να συζητάμε εάν θα έπρεπε να αποκτήσουν τα σύγχρονα υποβρύχια σύγχρονες τορπίλες μετά από δεκαετίες που την έβγαζαν με τορπίλες δεκαετίας του 1970; Γιατί θα έπρεπε να συζητάμε αν οι “Belh@rra” και κατά πόσο αποκτήθηκαν κατόπιν ενεργειών μας ή κατόπιν ενεργειών σας.
Οι συζητήσεις για τις “Belh@rra” ξεκίνησαν όταν ήρθε το 2016 η γαλλική πλευρά και είπε να σταματήσουμε τη συζήτηση για τις “Fremm”. «Βγάζουμε, σκοπεύουμε, σχεδιάζουμε να βγάλουμε, είμαστε σε φάση σχεδιαστική ακόμα ένα καινούργιο τύπο φρεγάτας. Είναι η “Belh@rra”. Γιατί δεν συζητάμε για αυτή;». Κι εξέφρασε το ενδιαφέρον της τότε η ελληνική πλευρά. Πλην όμως μέχρι τον Οκτώβριο του 2019 δεν είχε υπογραφεί καν η πολύ προκαταρκτικής φύσεως επιστολή πρόθεσης, χωρίς νομική ή δεσμευτική ισχύ, δηλαδή ένα έγγραφο που λέει: σκοπεύουμε να συνεργαστούμε μήπως καταλήξουμε σε αγορά. Τον Οκτώβριο του 2019 την υπέγραψα.
Και μετά βέβαια, μετά την επιστολή πρόθεσης -το LOI, το Letter of Intent- ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές, γαλλική και ελληνική, προκειμένου να γίνει η συζήτηση για τη διαμόρφωση του πλοίου, η οποία κάποια στιγμή θα έλεγα διεκπεραιώθηκε πλην όμως το κόστος ήταν υπέρογκο. 3,3 δισ. για δύο φρεγάτες. Εκεί και τότε παρενέβη ο Πρωθυπουργός και είπε ότι για να μην τιναχτεί ο εθνικός προϋπολογισμός στον αέρα, τώρα δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σ’ αυτή την αγορά. Μου ανέθεσε να κάνω τη σχετική συζήτηση με τη γαλλική πλευρά. Δεν ήταν ευχάριστο, σας διαβεβαιώ. Αλλά είπαμε και κάτι άλλο τότε, ότι δεν εγκαταλείπουμε την πρόθεσή μας, κάποια στιγμή να προμηθευτούμε αυτό το υπερσύγχρονο καράβι που θα βάλει το Πολεμικό Ναυτικό στη νέα εποχή, αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε τώρα.
Εκεί λοιπόν, με έναν ευφυή ελιγμό του Πρωθυπουργού, γιατί πάνω απ’ όλα έπρεπε να διατηρηθεί και η σχέση με την γαλλική πλευρά και με δεδομένες τις ανάγκες της Πολεμικής Αεροπορίας κάναμε τη στροφή στο λιγότερο κοστοβόρο σε σχέση με τις δύο “Belh@rra” αλλά περισσότερο αποδοτικό συνολικά για τις ανάγκες της Εθνικής Άμυνας πρόγραμμα των “Rafale” και παγώσαμε τη συζήτηση μέχρις ότου ανοίξει η ευκαιρία.
Αδράξαμε την ευκαιρία, την άδραξε ο Πρωθυπουργός και λόγω της πολύ καλής προσωπικής του σχέσης με τον Γάλλο Πρόεδρο, αλλά και λόγω της γεωπολιτικής συγκυρίας, αλλά δεν είναι κακό να εκμεταλλεύεσαι τις ευκαιρίες όταν αυτές σου παρουσιάζονται. Κακό είναι να ανακύψουν και να περάσει το τραίνο χωρίς να γίνει τίποτα. Εξασφαλίσαμε τρία πλοία περίπου των ίδιων δυνατοτήτων, αλλά σε τιμή χαμηλότερη από τα δύο που μας προσέφεραν το προηγούμενο έτος κι όλο αυτό, θα έλεγα, ότι είναι μια ακόμα έκφραση της ελληνογαλλικής στρατηγικής εταιρικής σχέσης.
Γιατί θα έπρεπε να τα συζητάμε τώρα αυτά και να μην πούμε, «ναι, τελειώνουμε, πάμε, στέλνουμε το μήνυμα και προχωράμε παρακάτω». Έχουμε να συζητήσουμε και την αναβάθμιση των F-16 Block 50, έχουμε τα προγράμματα του Στρατού Ξηράς, έχουμε το θέμα των ναυπηγείων. Ναι, υπάρχει ζήτημα για την αμυντική βιομηχανία. Αλλά δεν ήξερα ότι στους υπολογισμούς σας κύριε Δρίτσα, εγχώρια αμυντική βιομηχανία είναι μόνο η ΕΑΣ και η ΕΑΒ. Θεωρώ ότι θα υπάρξουν ευκαιρίες και για αυτές τις δύο εταιρίες. Θα υπάρξουν ευκαιρίες. Ήδη υπάρχουν προγράμματα. Αλλά από εκεί και πέρα γιατί δεν δέχεστε τις εξηγήσεις μας;
Είπαμε για 50 εταιρείες, πενήντα εταιρείες μόνο σε διαπραγμάτευση με τη “Group Naval”, γιατί υπάρχουν κι άλλες εταιρίες που διαπραγματεύονται με την “MBDA” για την εμπλοκή τους στα προγράμματά της, για τα όπλα δηλαδή των φρεγατών και των “Rafale”. Όπως υπάρχουν και πέντε εταιρίες, αν δεν απατώμαι, που έχουν ήδη συμφωνήσει να αναλάβουν υποκατασκευαστικό έργο -ελληνικές εταιρείες- για την “ATLAS GmbH” που θα κατασκευάσουν τις νέες τορπίλες.
Και οι συνεργασίες, με συγχωρείτε στη δική μου νομική λογική, πρώτα υπογράφεις ένα προσύμφωνο, μια δήλωση προθέσεων και μετά πας σε υποκατασκευαστικό συμβόλαιο. Είναι λογική επαγωγή της διαδικασίας που ακολουθείται. Πρώτα το προσύμφωνο, μετά το συμφωνητικό. Έτσι γίνεται πάντα. Γιατί προεξοφλείτε ότι στο τέλος δεν θα γίνει τίποτα; Κι όλο αυτό -αν θέλετε- βρίσκεται κάτω από το μανδύα της συμφωνίας, το άρθρο 24 που ανέγνωσε πολύ σωστά ο κ. Δρίτσας, το άρθρο 25 που προβλέπει τη δυνατότητα ανάπτυξης βιομηχανικής επαρκούς σχέσης μεταξύ ελληνικών και γαλλικών αμυντικών εταιριών. Το άρθρο 7 που προβλέπει ό,τι προβλέπεται για συνέργειες μέσω της Ευρωπαϊκής Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας, της PESCO. Δεν είναι αυτοί νομιμοποιητικοί λόγοι για να υπάρχει μια απτή με απτά αποτελέσματα συνεργασία στην Άμυνα; Γιατί τα αμφισβητούμε τώρα; Επομένως να συμφωνήσουμε..
Η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων σας είπα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη θωράκιση της χώρας. Ο άξονας είναι διττός, τον έχουμε εξηγήσει πάρα πολλές φορές. Εντατικοποίηση διπλωματικής προσπάθειας! Δεν τελείωσε η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων με τις “Belh@rra”. Έχει συνέχεια. Η προσπάθεια είναι διαρκής. Δεν φτάσαμε κάπου. Συνεχίζουμε την πορεία μας αλλά καταγράφουμε μικρές και μεγάλες νίκες, ακόμα και οι τορπίλες είναι μια μικρή – μεγάλη νίκη διότι κάλυψαν μία ανάγκη χρόνια, ανάγκη δεκαετιών και η διαπραγμάτευση απέφερε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα από την αρχική προσφορά, αφού πήραμε 44 καινούριες σε καλή τιμή με τις εκπτώσεις, με τις υποστηρίξεις και μάλιστα στις εγκαταστάσεις του Πολεμικού Ναυτικού.
Ο ένας άξονας λοιπόν είναι αυτός: Η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, ήδη ικανών, αξιόμαχων και αποτρεπτικών, να μην το ξεχνάμε. Αλλά ο χρόνος περνά, τα συστήματα απαξιώνονται, τα συστήματα καθίστανται απαρχαιωμένα. Χρειάζονται αναβάθμιση, υποστήριξη, συντήρηση και πρόσκτηση καινούριων με τεχνολογίες αιχμής.
Ο άλλος άξονας, όπως σας είπα, είναι η ενίσχυση των συμμαχιών. Κι εκεί έχουμε να επιδείξουμε απτό έργο και όλες οι συμμαχίες της χώρας, αν το έχετε εντοπίσει, αναβαθμίζονται κι ενισχύονται επειδή έχουν αμυντικό αποτύπωμα. Η MDCA με τις ΗΠΑ έχει αμυντικό αποτύπωμα. Κάποιοι τις απορρίπτουν για λόγους ιδεολογικής, θα έλεγα, θεώρησης. Το δέχομαι αλλά έχει αμυντικό αποτύπωμα η MDCA. Θα τη συζητήσουμε σε ένα μήνα περίπου. Η ελληνογαλλική στρατηγική σχέση έχει αμυντικό αποτύπωμα. Η συμφωνία με το Ισραήλ έχει αμυντικό αποτύπωμα, με τη Σαουδική Αραβία, με τα Εμιράτα έχει αμυντικό αποτύπωμα. Και το αμυντικό αποτύπωμα αναβαθμίζει, εξελίσσει αυτή τη σχέση, την ενισχύει.
Μην μου λέτε λοιπόν, φυσικά θα κάνει και η Τουρκία τις προσπάθειές της να εξεύρει ή να αναζητήσει ή να ενισχύσει τις συμμαχίες της. Η Τουρκία τη δουλειά της, εμείς τη δική μας σε αυτό το διπλό άξονα.
Και κάτι τελευταίο: Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εδώ και δυο χρόνια για εμένα η Άμυνα είναι αυτοσκοπός. Είναι αν θέλετε η εντολή που μου έδωσε ο Πρωθυπουργός. Είναι η εντολή που εκτελώ. Φέρε σχέδιο μου είπε, κανόνισε να είναι προτεραιοποιημένο, κοστολογημένο. Το έργο το ανέλαβε ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ αφού είχε πάρει τις εισηγήσεις των Αρχηγών των Επιτελείων. Από πίσω βγήκε πολλή δουλειά από τα Επιτελεία, τα ειδικά στελέχη. Το ενέκρινε, μού το ανέθεσαν να το υλοποιήσω και το υλοποιώ στο πλαίσιο μιας ομαδικής, σκληρής, εντατικής δουλειάς, με τη συνδρομή βέβαια της ΓΔΑΕΕ. Ο Γενικός Διευθυντής εδώ παρίσταται, που έχει αναγκαστεί εκτός των άλλων να ανεβάσει ρυθμούς, να αλλάξει νοοτροπία, να μην προλαβαίνει να παραλαμβάνει εγκεκριμένα υποπρογράμματα για να προχωρήσει και να τα συμβασιοποιήσει.
Όμως αυτό είναι το καθήκον. Είναι αυτό που λέω όταν απευθύνομαι από κοντά, εκ του σύνεγγυς, σε στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων χωρίς βέβαια να φέρω στολές παραλλαγής ή εκστρατείας. Δεν είναι αυτό το θέμα. Τους λέω ότι είμαι εδώ για να βοηθήσω εσάς, παρέχοντάς σας τα μέσα να κάνετε καλύτερα τη δουλειά σας. Αυτή είναι η δική μου αποστολή, αυτό είναι το δικό μου καθήκον, αυτός είναι ο δικός μου αυτοσκοπός αυτά τα δυόμισι χρόνια και για όσο θα είμαι στο τιμόνι του Υπουργείου Άμυνας.
Ο κόσμος έχει γίνει σύνθετος, δύσκολος, επικίνδυνος, σκοτεινός. Οι κρίσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε είναι επάλληλες, παράλληλες, αλλεπάλληλες. Η ανθεκτικότητα που πρέπει να αναπτύξουμε, μας επιβάλει να κινηθούμε κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες με όρους κατεπείγοντος, πολύ γρήγορα να αντιμετωπίσουμε ζητήματα. Αλλά είναι εθνική ανάγκη να αναπτύξουμε αυτή την ανθεκτικότητα και ο πυρήνας αυτής της ανθεκτικότητας είναι η Εθνική Άμυνα. Μην γελιέστε για αυτό.
Κι αυτή τη στιγμή θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει μετρήσιμο έργο πίσω μας, αλλά υπάρχει κι αρκετό μπροστά μας. Και σε αυτό οφείλουμε να συγκεντρωθούμε.
Η ενίσχυση και η επαύξηση της συνολικής δυνατότητας των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, ασφαλώς έχει πολύ μεγάλο, δυσβάσταχτο σε δύσκολους καιρούς οικονομικό κόστος. Έχει όμως, πιστέψτε με, ανυπολόγιστο πραγματικά εθνικό όφελος. Και πάνω σε αυτόν τον άξονα κινούμαστε και θα συνεχίσουμε να κινούμαστε διότι δεν ξέρω τίποτα για αυτοσκοπούς.
Ξέρω ότι η Εθνική Άμυνα είναι ο άριστος των οιωνών. «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης». Συνεχίζουμε, λοιπόν.
Σας ευχαριστώ».
