Μετά την Στελλίνα Βογιατζή έρχεται και δεύτερη αναφορά για το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και τον Θοδωρή Γκόνη αυτή τη φορά απο την Κατερίνα Τσίρμπα.
Η ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook αναφέρει:
Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώ να δείξω στα παιδιά ότι οι καταχρηστικές συμπεριφορές δεν είναι αποδεκτές και πληγώνουν ανεπανόρθωτα τους γύρω μας. Πως περιμένω να το κάνουν πράξη όταν εμείς οι ίδιοι δεν το εφαρμόζουμε και ζούμε σε έναν κόσμιο στον οποίο φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια γιατί θα ¨τιμωρηθούμε¨ αντί να δεχτούμε ένα φιλικό χέρι στην πλάτη;
Με αφορμή το θάρρος της Στελλίνας με την οποία δυστυχώς δεν πρόλαβα να συνεργαστώ όπως θα δείτε παρακάτω ήρθε η ώρα να ειπωθούν κάποιες αλήθειες τις οποίες πολλοί στην πόλη γνωρίζουν και εάν έχουν ασχοληθεί με το θέατρο έχουν βιώσει ή ήταν παρόντες σε αντίστοιχες συμπεριφορές.
Δεκέμβριος του 2017 Θεατρική παράσταση «Μέσα στο νερό δασκάλα». Βίωσα ένα ατύχημα επί σκηνής (διόλου σπάνιο στο επάγγελμα μας). Λίγο πριν τη μέση της παράστασης έπεσε κι έσπασα τον καρπό μου. Συνέχισα ημιλυπόθυμη σχεδόν μια ώρα παράστασης.
Μετά το τέλος της παράστασης οι τεχνικοί του θεάτρου (πάντα δίπλα μας και το τονίζω!) με πήγαν στο νοσοκομείο όπου ο γιατρός με κατσάδιασε γιατί έκανα τεράστια ζημιά στον καρπό μου κάτι που το πληρώνω ακόμη. ΦΤΑΙΩ, πήρα την ευθύνη που μας μαθαίνουν από τη σχολή, ότι χάνεις αγαπημένο σου πρόσωπο ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ, σπας άκρα ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ, ¨Έτσι είναι το θέατρο¨.. Λάθη που τα πληρώνουν γενιές.
Το επόμενο πρωί πηγαίνω κανονικά στη δουλειά για διπλή παράσταση σε σχολεία σε μια παράσταση σχεδόν 2 ωρών η κάθε μια. Και συνεχίζω χωρίς να ζητήσω καμία αναρρωτική. ΕΥΘΥΝΗ ΜΟΥ. Όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουν στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. πήραν να ρωτήσουν πως είμαι, να μου χαρίσουν λίγο κουράγιο που συνέχιζα με τον πόνο να χορεύω πάνω στο αφρολέξ και να βγάζω παραστάσεις. Εκτός από έναν.
Όταν τελειώσαμε τις παραστάσεις κι έβγαλα το γύψο συνάντησα τον κύριο Γκόνη στο δρόμο. Και πήρα το θάρρος να εκφράσω την απορία μου, πως ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου που συνεργαζόμουν δεν πήρε να μου πει ούτε ένα «περαστικά, είσαι καλά;». Ήξερα βέβαια, αλλά ήθελα να δω αν θα παραδεχτεί έστω και στο ελάχιστο την έλλειψη ανθρωπιάς. Η απάντηση ήταν: «Τι περίμενες κορίτσι μου; Εγώ δεν κάνω πολιτική. Έτσι είναι το θέατρο». Έτσι είναι το θέατρο;;
Παρεμπιπτόντως κύριε Γκόνη (γιατί σε εσάς απευθύνονται όλα αυτά τα μηνύματα, και δεν ζητάμε καμία δικαίωση από πουθενά), έτυχε να έχω έναν δεύτερο πατέρα ο οποίος έφυγε πρόσφατα και εκτέλεσε τη λέξη πολιτικός προσφέροντας πάντα αγάπη στους άλλους και κάνοντας τα προβλήματα τους δικά του. Κάνετε πολιτική, αλλά δυστυχώς ΚΑΚΗ.
Αυτή την πολιτική που όλοι μισούν και κατηγορούν. Γι’ αυτό και συνεχίζεται να είστε σε αυτή την θέση τόσα χρόνια παρά τη δυσαρέσκεια των περισσοτέρων.
Συνεχίζω. Δεν θα σταθώ σε μη πληρωμένες πρόβες, ή ελλειπή συμβόλαια κ.λπ. Τα γνωρίζουν όλοι κι αναφέρθηκαν και από τη Στελλίνα. Η εκμετάλλευση με αυτό τον τρόπο από τους ¨ισχυρούς του χώρου¨ είναι γνωστή και δυστυχώς γίνεται αποδεκτή από όλους μας. Και δική μας ευθύνη, αλλά δυστυχώς με άλλο τρόπο δεν μπορεί να δουλέψει ένα παιδί που έχει αποκλειστικά αυτή την ειδικότητα.
Αύγουστος 2019 Λαμβάνω τηλεφώνημα από τον κύριο Γκόνη για συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Συνεργασία στην παράσταση στην οποία αναφέρθηκε η Στελλίνα (η οποία αναφέρθηκε στις απαιτήσεις της παράστασης και των προβών χρονικά) και επιπλέον πρόταση για δημιουργία βρεφικής σκηνής – παράστασης την οποία θα έγραφα-σκηνοθετούσα μόνη μου και ταυτόχρονα θα έπαιζα. Η χαρά μου ήταν τεράστια. Εννοείτε πως δέχτηκα.
Δεν με ένοιαζε που θα δούλευα για 3 μήνες ασταμάτητα, 7 μέρες την εβδομάδα, χωρίς ύπνο. Το αγαπώ το παιδικό θέατρο με όλη μου την καρδιά, το ξέρουν όλοι! Δέκα μέρες περίπου πριν την έναρξη των προβών παίρνω τηλέφωνο να ρωτήσω για το οικονομικό κομμάτι και για τη χρηματοδότηση που θα είχε η παράσταση.
Η απάντηση ήταν «Δεν θα πληρωθείς επιπλέον για την δεύτερη παραγωγή, είσαι μικρή (¨30 ετών¨ παρεμπιπτόντως) και πρέπει να κάνεις τζάμπα τις δουλειές, εγώ σου δίνω δουλειά, εγώ είμαι αυτός που δίνει δουλειά στους Καβαλιώτες κι αυτό είναι το ευχαριστώ, εγώ πληρώνομαι ελάχιστα με το ζόρι πληρώνω το νοίκι μου κι εσύ ζητάς να πληρωθείς; Ποια είσαι εσύ; Για την παραγωγή θα βρεις εσύ μουσική, δεν θα έχεις συνεργασία με μουσικό, βρες εσύ κάποιον, δεν θα έχεις ενδυματολόγο» κ.λπ.
Εκεί ξεκίνησε ένας Γολγοθάς τηλεφωνημάτων και απειλών πως εάν δεν κάνω το βρεφικό δεν θα παίξω ούτε στο παιδικό και δεν θα έχω δουλειά γιατί εκείνος αποφασίζει. Περιττό να πω πως έχασα τον ύπνο μου για πάνω από μια εβδομάδα, με εξαντλητικό κλάμα, και αμφιβολία για τον εαυτό μου, την αξία μου, εάν πρέπει να ενδώσω και να κλείσω το στόμα. Εξαντλημένη επέμεινα. Διεκδίκησα την αξία μου. Επέμεινε. «Είσαι παιδαγωγός-ηθοποιός, πλήρως κατάλληλη να κάνεις μια βρεφική παραγωγή και εγώ είμαι αυτός που σου δίνω την ευκαιρία».
Μια μέρα πριν την πρώτη ανάγνωση με τη σκηνοθέτη και τη φωτογράφιση της παράστασης με κάλεσε στο γραφείο για να μου προτείνει ένα ελάχιστο ποσό (ντρέπομαι να αναφερθώ – θα γελάνε οι ηθοποιοί και σκηνοθέτες που συνεργάζονται με τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και ήδη παίρνουν εξευτελιστικούς μισθούς ) για να κάνω το βρεφικό και ότι άλλη επιλογή δεν έχω και τέλος. Δέχτηκα. Η θέληση μου να δουλέψω; Η λαχτάρα να συνεργαστώ με την κυρία Μιχαηλίδου το έργο της οποίας ως συγγραφέας και σκηνοθέτης θαυμάζω από μικρό παιδί;
Δέχτηκα. Και πηγαίνω στην πρώτη συνάντηση. Εξαντλημένη ψυχολογικά. Κουρασμένη, χωρίς δύναμη και βάζω να δυνατά μου να χοροπηδάω και να είμαι χαμογελαστή, να μην καταλάβει κανένας (παλιοί και καινούριοι συνεργάτες) τι συνέβαινε τόσες μέρες. Και έρχεται ένας κινησιολογικός αυτοσχεδιασμός και πηδώντας από ύψος γυρίζω το πόδι μου και σπάω ένα κόκαλο. Δεν δίνω σημασία στον πόνο, συνεχίζω. Βγάζω διπλή φωτογράφιση και πάω στο νοσοκομείο πλέον το βράδυ για ακτίνα. Και ο γιατρός σοκαρισμένος μου λέει κάταγμα, θα βάλω γύψο. Γύρισε όλος ο κόσμος.
Δεν είχα εννοείτε συμβόλαιο για εργασία, άσχετα που το έπαθα στην σκηνή, δεν θα καλυπτόταν κανένα ιατρικό μου έξοδο από την εργασία όπως έγινε και την προηγούμενη φορά. Και τι θα πω; Γιατί το έσπασα; Κανένας δεν ήξερε για την ψυχολογική μου εξάντληση, ότι δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου εσωτερικά, χοροπηδούσα και δεν μπορούσα να στηριχτώ σωστά. Είπα ότι γύρισα το πόδι μου στην παραλία και ήταν ευαίσθητο. Ποιος θα με πιστέψει; Δεν θα θελήσει αυτή η σκηνοθέτης να ξαναδουλέψει μαζί μου. Φόβος και αμφιβολία. Η αλήθεια στο συρτάρι. Ελάχιστοι φίλοι έμαθαν όταν πλέον είχα τη δύναμη να μιλήσω.
Αυτή τη φορά ήρθαν ευγενικά μηνύματα στο κινητό γεμάτα ενδιαφέρον. Τα λόγια άλλου ανθρώπου, αλλά τα δέχτηκα. Δεν μίλησα. Δεν έδωσα τις ευθύνες. Είπα ψέματα σε όλους. Στον εαυτό μου για να συνεχίσω. Και εν συνεχεία όταν πήγα στο γραφείο του όταν άρχισα να περπατάω «Μα πως το έπαθες βρε παιδί μου; Έχεις ευαίσθητα άκρα ε; και σπάνε εύκολα..» Αθλήτρια από 3 ετών δεν έχω σπάσει ποτέ χέρια και πόδια, παρά μόνο στη σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας.
Δεν θέλω υποκρισία, ζητάω ανθρωπιά. Εάν οι συμπεριφορές ήταν σωστές θα κάναμε και τα τζάμπα για να στηρίξουμε την πόλη μας. Είμαι περήφανη για την εθελοντική εργασία που κάνω κι εγώ και οι φίλοι μου γι’ αυτή την πόλη!
Το μήνυμα μου απευθύνεται αποκλειστικά στον χειριστικό, προσβλητικό και αντιεπαγγελματικό τρόπο του κύριου Γκόνη, και όχι στους υπόλοιπους συντελεστές του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Θέλω να είμαι ξεκάθαρη. Η ψυχολογική βια δεν φαίνεται και σε κάνει να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, σε κάνει να κρύβεις την αλήθεια, να προσπαθείς να πιστέψεις το ψέμα που εσύ δημιούργησες για να ελπίζεις σε μελλοντική εργασία, δεκτικότητα από τους συναδέλφους.
Είναι πολλά ακόμη, λόγια και πράξεις, που δεν χωράνε να ειπωθούν σε αυτό το μήνυμα. Ευχαριστώ Στελλίνα και Αναστασία που με κάνατε να μη νιώθω μόνη!
Θέλω να το αγαπάω το θέατρο, όχι να το φοβάμαι…
