Καλημέρα σας, είμαι μόνιμη εκπαιδευτικός της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και μήτερα μαθήτριας τρίτης Λυκείου διαγωνιζόμενης στις θεωρητικές και ανθρωπιστικές σπουδές.
Θα ήθελα να διατυπώσω τον προβληματισμό και γενικότερα την πικρία μου σχετικά με τα θέματα των Πανελληνίων, ειδικότερα της Κοινωνιολογίας.
Εμείς οι εκπαιδευτικοί , όλων των βαθμίδων από το Νηπιαγωγείο ως το Λύκειο καλούμαστε την φετινή χρονιά να υλοποιήσουμε νέες θεματικές προκειμένου να καλλιεργήσουμε ΄΄σύγχρονες΄΄ δεξιότητες μέσω εργαστηρίων δεξιοτήτων. Μία από τις προτεινόμενες δεξιότητες που καλούμαστε να καλλιεργήσουμε είναι η ενσυναίσθηση. Αναρωτιέμαι ,αν καλούμαστε εμείς να την διδάξουμε (κάτι που κάθε καλλιεργημένος εκπαιδευτικός πράττει,αφού δε πρόκειται για μία σύγχρονη δεξιότητα καθώς πάντα υπήρχε και θα υπάρχει)τότε το Υπουργείο, που την προτείνει , πώς ενεργεί; Πως περιβάλλει τους μαθητές της Τρίτης Λυκείου; Μαθητές ,οι οποίοι πέρασαν μια χρονιά κλεισμένοι στο σπίτι, άλλοτε με δυνατότητα τηλεκπαίδευσης άλλοτε όχι, μακριά από το χώρο του σχολείου και τη καθοριστικότατης σημασίας αλληλεπίδραση με εκπαιδευτικούς και συμμαθητές.
Αναρωτιέμαι ,που είναι η περίφημη ενσυναίσθηση από την μεριά του Υπουργείου, αναλογιζόμενη το βαθμό δυσκολίας των θεμάτων της Κοινωνιολογίας. Θεωρώ ότι πρώτα πρέπει να διδάσκει με την στάση του το Υπουργείο. Τότε μόνο το μέλλον των νέων μπορεί να’χει μία ελπίδα, γιατί το μέλλον των νέων δεν είναι μόνο στα χέρια τους αυτή τη στιγμή το καθορίζετε εσείς και νομίζω ότι οφείλετε να τους το διασφαλίσετε.
Γνωρίζοντας την καλλιέργεια και την ευαισθησία σας εύχομαι ο προβληματισμός να βρει γόνιμο έδαφος.
Με εκτίμηση μία εκπαιδευτικός και μητέρα εξεταζόμενης.
