Με ιδιαίτερη θλίψη και βαθιά οδύνη το Εργαστήριο Ανατομίας-Ιστολογίας-Εμβρυολογίας του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών ανακοίνωσε και γνωστοποίησε προς την πανεπιστημιακή, νοσοκομειακή και ιατρική κοινότητα της Πάτρας τον θάνατο του Ομότιμου Καθηγητή Ιατρικής Ιωάννη Βαράκη σε ηλικία 79 ετών.

Ο εκλιπών ήταν ιατρός παθολογοανατόμος με λαμπρή σταδιοδρομία στις ΗΠΑ. Το 1980 εξελέγη Καθηγητής Ανατομίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών και διευθυντής του Εργαστηρίου Ανατομίας-Ιστολογίας-Εμβρυολογίας και υπηρέτησε από τις θέσεις αυτές το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο επί 28 συναπτά έτη.

Ο εκλιπών διετέλεσε Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών, Κοσμήτορας της Σχολής Επιστημών Υγείας, Πρόεδρος και Αναπληρωτής Πρόεδρος του Τμήματος Ιατρικής για αρκετές περιόδους, όπως επίσης και πρώτος πρόεδρος του Δ.Σ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών.

Ανήκε στην γενιά των καθηγητών που οργάνωσαν, ανέπτυξαν και καθιέρωσαν το Τμήμα Ιατρικής και το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών ως δύο εκ των κορυφαίων ιδρυμάτων της χώρας.

Ο μεγαλύτερος του τίτλος ωστόσο ήταν αυτός του κορυφαίου πανεπιστημιακού δασκάλου για χιλιάδες ιατρούς της πόλης μας και της χώρας. Το υψηλό ακαδημαϊκό του ήθος, το αίσθημα ανιδιοτελούς προσφοράς στους φοιτητές και συνεργάτες του, η γενναιοδωρία του πνεύματος και της ψυχής του και το χαμόγελό του θα μας συντροφεύουν για πάντα, αναφέρουν σε συλλυπητήριο μήνυμα τους, οι συνεργάτες του, οι οποίοι και εκφράζουν τα ειλικρινή τους συλλυπητήρια στην προσφιλή σύζυγό του Αθηνά, στις αγαπημένες του κόρες Λίλλυ και Άντζυ, στους γαμπρούς και τα εγγόνια του.

«Σε αποχαιρετούμε ως έναν εκ των αρίστων. Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας δάσκαλε, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ», αναφέρουν οι συνεργάτες του:

ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ           

ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΜΠΟΝΙΚΟΥ

ΚΩΣΤΗΣ ΓΥΦΤΟΠΟΥΛΟΣ                  

ΛΙΛΙΑΝ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ                    

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΥ

ΜΑΡΘΑ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ                  

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΠΡΑΒΟΥ                        

ΤΑΣΙΑ ΠΕΡΠΙΝΙΑ

ΣΠΥΡΟΣ ΣΥΓΓΕΛΟΣ                                        

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΠΕΡΠΙΝΙΑΣ                                       

ΝΙΚΗ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ.  

Ο εκλιπών είχε και πλούσιο συγγραφικό έργο πάνω στο επιστημονικό του πεδίο.                              

Γιάννης Βαράκης, 1941-2020: ένας πολύ δύσκολος αποχαιρετισμός

Πριν λίγο έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Βαράκης, ομότιμος καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Ο Γιάννης ήταν ο μικρότερος αδελφός της μητέρας μου και ο θείος που με σημάδεψε το περισσότερο. Περάσαμε μαζί ατέλειωτες ώρες συζητώντας και αποτέλεσε για μένα πηγή έμπνευσης και ηθική πυξίδα. Ο θάνατός του έχει συγκλονίσει όλη μας την οικογένεια.

Ο θείος Γιάννης γεννήθηκε στην Καβάλα, την παραμονή της εισόδου των Βουλγάρων στην Ανατολική Μακεδονία. Στην Κατοχή, πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Βουλγαρία, καθώς ο γιατρός πατέρας του (ο παππούς μου Νίκος) εξορίστηκε εκεί, στο πλαίσιο της πολιτικής εκβουλγαρισμού της περιοχής.

Μετά την απελευθέρωση, η οικογένεια του παππού επέστρεψε στην Καβάλα. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου έζησε στον Λιμένα της Θάσου, όπου ο παππούς εκτοπίστηκε ως αριστερός (ήταν βενιζελικός που είχε υποστηρίξει το κίνημα του 1935 στο Παγγαίο).

Τέλειωσε το σχολείο στην Καβάλα και πέρασε πρώτος στην Ιατρική. Στα φοιτητικά του χρόνια οργανώθηκε στη νεολαία της Ένωσης Κέντρου. Ανήκε στην υπερ-πολιτικοποιημένη γενιά της δεκαετίας του 1960. Μετά τη στρατιωτική του θητεία, παντρεμένος με τη θεία Αθηνά, έφυγε στις ΗΠΑ, όπου διέπρεψε ως ερευνητής και πανεπιστημιακός, Βοστώνη, Σικάγο, Μάντισον, Μόμπιλ και απέκτησε δυο πανέμορφες κόρες, τις αγαπημένες μου ξαδέλφες, Λίλη και Άντζη.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1980 ως καθηγητής ανατομίας στην Ιατρική της Πάτρας. Ακόμα θυμάμαι, μικρό παιδί εγώ, να τον επισκέπτομαι στα προκάτ κτίρια της τότε Ιατρικής Σχολής και με ενθουσιασμό να μου δείχνει τα σχέδια επέκτασης, το υπό κατασκευή πανεπιστημιακό νοσοκομείο και την όλη δουλειά που αυτός και οι συνεργάτες του έκαναν για τη δημιουργία μιας κορυφαίας Ιατρικής Σχολής στη χώρα μας.

Θυμάμαι να μου λέει ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει χίλια προβλήματα αλλά και τη δυνατότητα να προσφέρεις και να κάνεις τη διαφορά, με έναν τρόπο, που σε άλλες, πιο οργανωμένες κοινωνίες, δεν μπορείς.

Για μένα, ο θείος Γιάννης, ο Γιαννάκης όπως τον έλεγαν χαϊδευτικά οι θείες του κι ας είχαν ασπρίσει τα μαλλιά του, ήταν ο οδηγός μου. Ακολουθώντας το παράδειγμά του έγινα πανεπιστημιακός, πήγα στην Αμερική και γύρισα στην Ελλάδα. Δικιά του ιδέα ήταν να πάω στην Ολυμπία το 2001 τη Θερινή Ακαδημία της Ολυμπίας, την οποία έκτοτε διοργανώνω μαζί με καλούς φίλους, όπως ο Stathis Kalyvas, μέχρι το 2015 στην Ολυμπία (όπου και παντρεύτηκα το 2011, φέρνοντας όλο το σόι από τη Μακεδονία στην Πελοπόννησο…) και μετά στο Ναύπλιο.

Ο θείος Γιάννης μου κέντρισε το ενδιαφέρον για την πολιτική (όχι ότι ήθελα πολύ σπρώξιμο…) και, κυρίως, τη διεθνή πολιτική. Έχω ακόμα στο μυαλό μου τις συζητήσεις μας για τον Τζίμυ Κάρτερ στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Δικιά του ήταν και η συμβουλή ότι υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα στη ζωή από το χρήμα και ότι το χρήμα πρέπει να σε υπηρετεί και όχι να το υπηρετείς.

Ο Γιάννης ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Όμορφος στην εμφάνιση, γοητευτικός στην ομιλία, ευγενής, δοτικός και ταπεινός στα όρια του απόκοσμου, βαθιά μορφωμένος με ένα διαβολικό μυαλό και ευγλωτία που δύσκολα τους αντιστεκόσουνα.

Για χρόνια, όταν τυχαία συναντούσα μαθητές του, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, μου μιλούσαν με πηγαίο θαυμασμό και σεβασμό για τον δάσκαλό τους. Δεν ήταν μόνο χαρισματικός αλλά λάτρευε τη δουλειά του και νοιάζονταν ειλικρινά τους μαθητές του.

Πάνω από όλα, ο Γιάννης ήταν αδέκαστος και ηθικά ανυποχώρητος. Λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί του ανατέθηκε, εκ μέρους του πανεπιστημίου, να εξιχνιάσει ένα μεγάλο σκάνδαλο υπερσυνταγογράφησης στο οποίο ενεπλέκετο κι ένας συνάδελφός του. Παρά την τρομερή ταλαιπωρία που υπέστη για χρόνια, τις πιέσεις ακόμα και τις απειλές για τη ζωή του, ο θείος Γιάννης έπραξε το καθήκον του στο ακέραιο και οι ένοχοι καταδικάστηκαν όπως έπρεπε. Η περιπέτεια αυτή τον έφερε αντιμέτωπο με τη δυσλειτουργία και την υποκρισία του ποινικού μας συστήματος, όπου συχνά, με απύθμενο θράσος, ο παραβάτης γίνεται κατήγορος και διώκτης όσων προσπαθούν να υπερασπιστούν το δημόσιο συμφέρον.

Πίστευε και υπηρέτησε όσο λίγοι το δημόσιο πανεπιστήμιο. Αρνήθηκε να ανοίξει ιατρείο και παρά τις δημόσιες θέσεις που κατείχε, για χρόνια κυκλοφορούσε με ένα σαράβαλο ανατολικογερμανικό Wartburg, που έσταζε όταν έβρεχε. Πλούτη, περιουσία και πολυτέλειες δεν τον ενδιέφεραν. Ξόδευε κυρίως για βιβλία, ενίοτε για καμιά πένα ή φωτογραφική μηχανή και θεωρούσε ότι η περιφρόνησή προς τα υλικά αγαθά συνέβαλε στην ελευθερία του. Πάνω από όλα ήταν ένα πολιτικό ον, με την έννοια ότι τον ενδιέφερε η πρόοδος της ευρύτερης κοινωνίας.

Τα τελευταία χρόνια είχαμε κάπως απομακρυνθεί. Δεν συμφωνούσε ούτε με την έκθεσή μου στην τηλεόραση ούτε με την κάθοδό μου στην πολιτική. Φοβόταν τις κακοτοπιές, τη λάσπη και τη συκοφαντία και ήθελε να με προστατέψει. Ανήκε συναισθηματικά στην αριστερά και δεν του ήταν εύκολο να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι ο αγαπημένος του ανηψιός ήταν από την άλλη μεριά. Παρηγοριόταν ότι είμαι φιλελεύθερος και ανοιχτόμυαλος και άκουγε με ευχαρίστηση τα καλά λόγια διαφόρων γνωστών για την πορεία μου. Εξαιτίας μου ίσως και να ψήφισε ΝΔ στις περσινές ευρωεκλογές.

Προχθές, το Σάββατο, πήγα στην Πάτρα να τον αποχαιρετίσω. Με αναγνώρισε λέγοντας “αχ ο Δημητράκης μας”. Πρόλαβα να του πω πόσο τον αγαπώ και πόσο δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.

http://mobile.pelop.gr/fullarticle.php?docid=592826

Προηγούμενο άρθροΑνέλαβε καθήκοντα ο νέος Λιμενάρχης Καβάλας
Επόμενο άρθρο60 χρόνος Καβαλιώτης με κορονοϊό και υποκείμενα νοσήματα πέθανε στο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης